[SF]HAPPY BRITHDAY[137]

Title : Happy Birthday
Category: Drama??
Parting : 3 ตอนจบ+สเปเชี่ยล^^
Author : mr.kikii
Pairing: 137
Rate : PG-13 <จากตอน>
Summary : เกลียดคนใจร้าย แต่คนใจร้ายคนนั้นกลับมาร้องแฮปปี้เบิร์ดในฟังทุกปีในวันเกิด
Author Note : ฟิคนี้แต่งขึ้นมาเพื่อHBDน้องมิ๊นที่ผ่านมาเมื่อ 2 เดือนที่แล้วจ๊ะ^^ … วันที่/เดือน … นะจ๊ะ ^^




นาฬิกาคยูมิน^^


อ่านจบแล้วตามสเปเชี่ยลเลยนะจ้ะ^^ V V V

[SF~Special]HAPPY BRITHDAY[137]









“แฮปปี้เบิร์ดเดย์นะซองมิน!”เด็กชายโจวคยูฮยอนวัย 10 ปียืนเกาะเตียงสีขาวสะอาดพลางยิ้มให้เจ้าคนตัวอ้วนที่อยู่บนเตียง ลีซองมินยิ้มตอบกลับมาให้อย่างมีความสุข



“ขอบคุณนะ คยูฮยอน”ลีซองมินวัย 10 ปี ในชุดนอนสีชมพูอ่อนๆ นั่งมองคนที่เกาะอยู่ข้างเตียง ตัวเองไม่สามารถลุกไปไหนได้เพราะร่างกายอ่อนแอ



“อือๆ รู้มั๊ย? วันนี้ชั้นมีของขวัญมาให้ด้วยแหละ! ให้ทายว่าอะไร?”



“หือ? ตุ๊กตารึเปล่าอ่ะ? หรือว่าหุ่นยนต์?”



“ไม่ใช่ๆ ซองมินเดาผิดหมดเลยยย !! งั้นไม่ให้ดีกว่า~!”คยูฮยอนพูดพลางกอดอกแล้วหันหน้าหนี คนบนเตียงก็คิดจริงจังเลยพยายามง้อคนที่เหมือนงอนข้างๆเตียง



“อ่า~~ ทำไมอ่ะคยูฮยอน เค้าขอโทษ~ อย่าโกรธสิ~~ ก็เค้าไม่รู้จริงๆนี่นา”แต่ก็ไม่เป็นผล คนงอนก็ยังทำท่าเดิม จนทำเอาคนง้อใจเสีย น้ำตาปริ่มๆราวกับจะร้องไห้ได้ตลอดเวลา



“เฮ้ย!! อย่าร้องดิซองมิน! ฉันแค่แกล้งเล่นเอง!!”คราวนี้กลายเป็นคนแกล้งงอนร้อนตัวเข้าโอ๋คนเจ้าน้ำตาแทบทันที



“ฮึก ฮึก เค้าขอโทษจริงๆนะ ฮึกก.. ก็ไม่รู้จริงๆนี่นา แง้~~~” คยูฮยอนรู้สึกงานเข้าอย่างรุนแรง จึงรีบควักของขวัญอันนั้นขึ้นมาให้ซองมินดู









“นาฬิกา??”เจ้ากระต่ายน้อยเอ่ยอย่างสงสัย แต่น้ำตาก็ยังปริ่มๆอยู่ดี มือขาวซีดหยิบนาฬิกาสีชมพูขึ้นอย่างชอบใจ แต่มันดูใหญ่ไปหน่อยเทียบกับมือของซองมิน



“อือ มันยังใหญ่อยู่อ่ะ ฉันซื้อไว้ใส่เผื่อตอนเราโตด้วย แล้วชั้นมีนี่ด้วยนะ!”พูดจบก็หยิบถังสีเขียวกับชมพูขึ้นมาวางไว้บนเตียงแล้วไม่กลัวเลอะ



“เดี๋ยวฉันจะทาสีเขียวใส่นาฬิกานายแถบหนึ่ง ส่วนนายก็ทาสีชมพูใส่นาฬิกาฉันแถบหนึ่ง โอเคปะ? ทุกๆวันเกิดของนายเราก็จะมาทากันทุกๆปีเลยเป็นไง?”คยูฮยอนพูดพลางฉีกยิ้มโชว์ฟันขาว ซองมินมองหน้าคยูฮยอนด้วยดวงตาเปล่งประกาย



“น่าสนุกกันเลย~ เรามาทำกันเถอะ”ซองมินพูดจบก็รีบลงมือทาๆอย่างสนุกสนาน



“เฮ้ยๆ นายอย่าทำนาฬิกาฉันเละนะ!”



“ไม่! คยูฮยอนนั่นแระ เค้ารู้นะ ว่าคยูฮยอนตกวิชาศิลปะน่ะ!!”



“อ๋า~ นายรู้ได้ไงเนี่ย??”



ในวันนั้น วันปีใหม่ที่หลายๆคนฉลองกันอย่างเลิศหรู แต่ภายในบ้านเล็กๆนั้นกลับไม่สนใจ พวกเค้าสนใจเพียงแค่วันเกิดคนๆเดียวเท่านั้น










“ซองมิน.. นี่นายนอกใจฉันอีกแล้วใช่มั๊ย??”จากเด็กชายตัวผอมๆ ตอนนี้โจวคยูฮยอนกลายเป็นหนุ่มหล่อร่างสูง พูดพลางทาบมือกับกำแพงกั้นไม่ให้คนตรงหน้าหนีไปไหน



“ฉันไปนอกใจนายตอนไหน? คยูฮยอน?? นายชักทำตัวเป็นหมาหวงก้างขึ้นทุกทีแล้วนะ”จากเด็กชายตัวกลมๆที่เคยอยู่บนเตียง บัดนี้กลายเป็นเด็กหนุ่มน่ารัก ตัวเล็กที่กำลังทำหน้าไม่พอใจอยู่ ซองมินพยายามดันคนหวงก้างออกแต่ก็ไม่ได้ผล



“เราเป็นแฟนกันแล้วนะซองมิน !!! เมื่อกลางวันฉันยังเห็นนายอยู่กับไอ้ลูกครึ่งขี้เก๊กนั่นอยู่เลย!” ร่างสูงตวาดกร้าวด้วยโทสะ แต่ร่างเล็กกับไม่สะทกสะท้านเลย เค้าไม่ได้อ่อนแอเหมือนเมื่อก่อนแล้ว..



“หลังจากที่เราเป็นแฟนกัน 4 ปี นายก็แบบนี้ทุกครั้ง!! ถ้าฉันรู้อย่างนี้เรากลับมาเป็นเพื่อนกันดีกว่า!”ซองมินพูดอย่างหัวเสียกับท่าทางที่เปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือของคยูฮยอน เมื่อก่อนยังเป็นคนน่ารักอ่อนโยนอยู่เลย ตอนนี้กลายเป็นไอ้บ้าที่ไหนไปแล้ว?

"พูดบ้าๆ !!! ฉันรักนายมา 8 ปีเชียวนะ!!!!”


“คำว่ารักเขาไม่พูดกันออกมาง่ายๆหรอกนะ!”

“นายยังไม่ตอบฉันเรื่องไอ้บ้านั่นเลยนะ!!”คยูฮยอนพูดพลางกระชากข้อมือซองมินมาแล้วบีบแน่น



“โอ๊ย!! เขาแค่มาถามฉันเรื่องงานเท่านั้นแหละ!! ฉันเจ็บนะเว้ย!”ซองมินพยายามบิดข้อมือออก แต่ยิ่งขยับมือใหญ่ก็ยิ่งกำแน่นขึ้น



“หึ อย่าให้รู้ว่าเป็นเรื่องอื่นละกัน..”ร่างสูงปล่อยมือร่างเล็กออกก่อนที่จะเดินออกไปทิ้งให้ซองมินทรุดตัวลงพื้น..

… คยูฮยอน นายเป็นอะไรไปแล้ว?? …

“ฮึก ฮึก..”น้ำใสๆที่กลั้นมาตลอดค่อยไหลลงมาเรื่อยๆ.. ลีซองมินข้างในไม่ได้เปลี่ยนไปเลย.. อ่อนแอ

… นายคนเดิมมันหายไปไหน …

ซองมินเหลือบมองนาฬิกาเก่าๆทั้งน้ำตาแล้วซุกหน้าผากบนนาฬิกาอันนั้น… มันไม่สำคัญแล้วใช่มั๊ย??

ตึกตึก..

“ฮึก.. อึก!!!” ร่างเล็กทรุดตัวลงจนแทบนอน มือข้างซ้ายที่ใส่นาฬิกากุมหัวใจตัวเองแน่น.. อึดอัด.. เจ็บ...

“ซองมินนายเป็นอะไรรึเปล่า?”ฮีชอลหนุ่มหน้าสวยเพื่อนสนิทถามอย่างเป็นห่วง ช่วงนี้ซองมินดูไม่ดีเลย



“อือ… นิดหน่อย… ฮึก… ฮีชอล ฉันทนต่อไปไม่ไหวแล้ว…”ซองมินดูเหนื่อยล้า เหนื่อยเหลือเกิน ที่ต้องมาถูกคยูฮยอนคนใจร้ายนั่นต่อว่าทุกวัน เค้าทนต่อไปไม่ไหวแล้ว…







ไบรอันหนุ่มลูกครึ่งเกาหลีกับอเมริกันพูดพลางเอามือเสยผมขึ้นอย่างมั่นใจ แล้วยื่นดอกกุหลาบสีแดงสดให้ ไบรอันเป็นถึงลูกชายของประธานบริษัทรีสอร์ทดังๆทั่วประเทศของเกาหลีใครจะขัดขืนได้… ถ้าไม่ใหญ่จริง



“ไม่ครับ ผมไม่เป็นอะไร ดอกกุหลาบนั่นผมรับไม่ได้หรอก”ซองมินพยายามปฎิเสธอย่างนุ่มนวล แต่คนหน้าด้านยังไม่หยุดแค่นั้น ยื่นดอกกุหลาบให้จนจะจี้หน้าซองมินอยู่แล้ว



“เอ่อ…” ซองมินรู้สึกลำบากใจสุดๆ คนตรงหน้าก็รู้ว่าเขามีแฟนแล้ว แต่ก็ยังตามตื้ออยู่ได้ บอกตามตรงเลยว่า น่ารำคาญ ฮีชอลยังอึ้งกับกิริยาที่น่ารังเกียจขนาดนี้ หน้าด้านจริงๆ ไอ้หงอกเอ๊ย!



พอดีกับที่คยูฮยอนเดินผ่านมาพร้อมกับคิบอม เห็นภาพตรงหน้าทุกๆอย่าง! ไบรอันกำลังยื่นดอกกุหลาบให้ซองมิน ส่วนซองมินก็เหมือนแสร้งทำหน้าลำบากใจได้อย่างน่าหมั่นไส้… จะส่ำส่อนไปถึงไหน ลีซองมิน!!!

หมับ!!!

คยูฮยอนพุ่งเข้าไปดึงซองมินออกมาท่ามกลางสายตาของทุกๆคนที่อยู่ในเหตุการณ์ รวมทั้งซองมินที่รู้สึกดีใจที่คยูฮยอนมาเพื่อช่วยเขา…

แต่ซองมินกลับคิดผิดมหันต์




ตึง !!!

คยูฮยอนเหวี่ยงตัวซองมินเข้าไปในห้องกรรมการนักเรียนจนตัวปลิวก่อนที่จะล็อคประตูห้อง คยูฮยอนเป็นถึงรองประธานนักเรียน สามารถทำได้ทุกอย่างอยู่แล้ว

คำพูดคยูฮยอนทำเอาซองมินใจหายวูบ… นี่นายไม่เคยคิดเป็นห่วงฉันเลยใช่มั๊ย??



“ตอบฉันมาเดี๋ยวนี้!!”ร่างสูงตวาดก้องด้วยอารมณ์โกรธ บีบข้อมือซองมินแน่น



“ฉันไม่ได้อ่อยใครทั้งนั้น!!!”ซองมินสะบัดมือคนตรงหน้าออกด้วยความเจ็บปวด … ทั้งๆที่ฉันคิดว่านายน่าจะเข้าใจฉัน …

“นายมัน… ส่ำส่อนจริงๆ…”

ร่างสูงพูดเสียงเย็น ซองมินค่อยๆเงยหน้ามองคยูฮยอน น้ำตาที่อดกลั้นมานานค่อยๆไหลออกมาช้าๆ… นายว่าฉัน… ว่าส่ำส่อนงั้นเหรอ?



คยูฮยอนเชิดคางซองมินขึ้นก่อนที่จะบีบกรามผ่านแก้มนั้นอย่างแรง..



“น้ำตาจากคนอย่างนายมันเรียกคะแนนความสงสารไม่ได้เท่าไรหรอก” ร่างเล็กค่อยๆถอยหนีอย่างหวาดกลัวจนตัวไปติดโต๊ะข้างหลัง คยูฮยอนยกตัวซองมินขึ้นวางบนโต๊ะ แล้วปลดเนคไทของตัวเองมามัดข้อมือเล็กๆทั้งสองของซองมินเข้าด้วยกันอย่างแน่นหนา



“น.. นายจะทำอะไรน่ะ??”ซองมินถามอย่างกลัวๆ แต่ไม่ทันไรร่างสูงก็แทรกตัวเข้าหว่างขาของซองมิน … รู้สึกไม่ดีเลย …








“ไม่!!! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!”ซองมินพยายามหาทางดิ้นหนีแต่คยูฮยอนกลับใช้ฝ่ามือปิดปากอันแน่น



“ฉันอดทนรอมาตลอด… จนกว่านายจะพร้อม… แต่นี่นายกลับไปอ่อยไอ้บ้านั่น!!!!”คยูฮยอนมองซองมินที่น้ำตาอาบใบหน้าด้วยความโกรธจัด ก่อนจะกระชากตัวซองมินเข้ากดจูบอย่างรุนแรง แล้วบดขยี้ริมฝีปากนุ่มนิ่มนั้นจนบอบช้ำ ก่อนที่จะดันลิ้นหนาเข้าไปในโพรงอุ่นชื้น ซองมินทำอะไรไม่ถูกกับสิ่งที่เกิดขึ้น ได้แต่จิกเสื้อของคยูฮยอนไว้เท่านั้น



“ฮ้าา ! แฮ่ก… แฮ่ก… อุ๊บ!!” ไม่ปล่อยให้หายใจ คยูฮยอนเข้าจูบซองมินอีกครั้งและทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ปากนิ่มแตกช้ำจนขึ้นเลือด ซองมินได้แต่ปล่อยให้มันเป็นอย่างนั้นไปอย่างทรมาน..

ตึกตึก

“อื้อ!! ปล่อยนะ!!!!!! ฮ้า... แฮ่ก.. แฮ่ก.. แฮ่ก.. แฮ่ก..”ซองมินผลักคยูฮยอนออกอย่างรุนแรงจนร่างสูงล้มไปกับพื้น ให้ขณะที่ร่างเล็กแทบจะหายใจไม่ไหว นั่งหอบอย่างทรมาน มือทั้งสองข้างที่มัดติดกันกดจิกที่หัวใจข้างซ้ายอย่างรุนแรง แต่นั่นกลับทำให้คยูฮยอนโมโหขึ้นมากกว่าเดิม..






การกระทำที่โหดร้ายก็ยังดำเนินต่อไป.. ท่ามกลางเสียงกรีดร้องสะอึกสะอื้นของซองมินและเสียงดูถูกเหยียดหยามของคยูฮยอน ไม่ว่าซองมินก็ห้ามปรามอย่างไรคยูฮยอนก็ยิ่งรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ในขณะที่คยูฮยอนกำลังโกรธจัดแต่รู้มั๊ย? ว่าอีกคนก็ยิ่งผิดหวัง...

..คยูฮยอน..

นายไม่รักฉันแล้วใช่มั๊ย??

ลีซองมินเอ่ยขึ้นในขณะที่ทั้งคู่นั่งหย่อนเท้าลงริมตลิ่ง ท่ามกลางธรรมชาติที่สงบร่มรื่น แต่สำหรับโจวคยูฮยอน คำพูดนั้นของลีซองมินทำให้โลกรอบตัวเขาหยุดหมุนไปเลย…



“นายว่ายังไงนะ?”



“เราเลิกกันเถอะ…”ซองมินกล่าวขึ้นมาอีกครั้ง ใบหน้าน่ารักไม่เปลี่ยนแปลงอะไรเลย… เฉยสนิท… คยูฮยอนมองคนรักตัวเองอย่างไม่เข้าใจ ก่อนที่จะหยิบมือซองมินขึ้นจับไว้แน่นๆ



“ซองมิน… ทำไมนายถึงทำแบบนี้ล่ะ… ฉันรักนายมากขนาดนี้… แล้ว… แล้วทำไมนายไม่ยอมเข้าใจอะไรฉันบ้างล่ะ!!!”น้ำตาลูกผู้ชายของโจวคยูฮยอนไหลพราก ดวงตาเปี่ยมไปด้วยความรักมองซองมินที่ทำสีหน้าเจ็บปวด…




“แล้วนายล่ะ?”



“?”

“ทำไมนายถึงไม่ยอมเข้าใจฉันบ้าง!!!!”

ซองมินตวาดก้องทั้งน้ำตาก่อนที่จะสะบัดมือใหญ่นั้นออกแล้ววิ่งหนีออกไปจากตรงนั้นโดยไม่ลืมหยิบรองเท้าของตัวเองไปด้วย ทิ้งให้คยูฮยอนนั่งอยู่เพียงคนเดียว



ร่างเล็กพอคิดว่าตัวเองวิ่งออกไปไกลมากแล้วก็ทรุดตัวลงอย่างอ่อนแรง มือเล็กเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าของตัวเองออกอย่างรุนแรง… เขาทนคยูฮยอนต่อไปไม่ไหวแล้ว! เอาแต่ใจตัวเอง! ไม่ยอมฟังความเห็นของเขาบ้างเลย!

ตึกตึก

“แฮ่ก… แฮ่กๆ อึก! …โอ๊ยย…” ซองมินกุมอกตัวเองแน่น… อัดอึด…



“แฮ่ก… แฮ่ก… แฮ่ก… แฮ่ก… แฮ่ก… แฮ่ก…”ร่างเล็กหอบหายใจถี่ระรัวขึ้นอย่างน่าใจหาย ซองมินพยายามควบคุมตัวเองให้นั่งพิงต้นไม้ก่อนที่จะซู๊ดอากาศหายใจเข้าลึกๆ แล้วค่อยๆผ่อนออกให้หายใจเป็นปกติ

ลีซองมินวัย 14 ปีนั่งอยู่บนเตียงมองคยูฮยอนวัยเดียวกันที่ยืนด้วยใบหน้าแดงก่ำ ซองมินในตอนนี้หมอบอกสามารถออกมาใช้ชีวิตประจำวันข้างนอกได้ตามปกติแล้ว ยกเว้นถ้าเกิดเหตุการณ์ฉุกเฉินให้รีบไปโรงพยาบาลด่วนที่สุด


“อือ ฉันก็เหมือนกัน”ซองมินตอบอย่างบริสุทธิ์ใจ คยูฮยอนกลับทำหน้าอีกแบบหนึ่ง


“ไม่ใช่แบบนั้น ฉันรักนายแบบที่ผู้ชายคนหนึ่งรัก”คยูฮยอนพูดด้วยสีหน้าจริงจัง ทำเอาซองมินรีบหลบตาทันที ใบหน้าขาวขึ้นสี ...นายรักฉันจริงเหรอ??...


“ฉันรักนายมาตั้งนานแล้ว ตั้งแต่เมื่อก่อนที่นายอยู่บนเตียง ตั้งแต่ 4 ปีก่อนแล้ว”มือใหญ่ที่เริ่มใหญ่ขึ้นตามกาลเวลาจับมือเล็กนั้นแล้วบีบเบาๆย้ำความรู้สึกของตัวเอง

“เชื่อฉันสิ ฉันจะไม่ทรยศนาย ฉันจะรักนายตลอดไป ถึงแม้ว่าร่างกายฉันจะตายไป ฉันจะรักนาย”

ซองมินไม่สามารถปฎิเสธตัวเองได้เลยว่ามันเป็นคำพูดที่หนักแน่นแล้วดูน่าเชื่อถือที่สุดเท่าที่ฟังมา แต่เขายังไม่แน่ใจกับความรู้สึกของตัวเองเท่าไรเลย..


“ฉัน.. ยังไม่แน่ใจตัวเองว่าฉันรักนายรึเปล่า.. แต่ฉันไม่ได้รังเกียจนาย.. เลยนะ”ซองมินพูดพลางก้มหน้างุดอย่างเขินอาย.. เค้าจะอายทำไม?? เค้าไม่ได้ตอบตกลงสักหน่อย? แต่ความรู้สึกที่มันเปี่ยมล้นขึ้นมามันคืออะไร? ดีใจ?


ร่างเล็กฉีกยิ้มขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว คยูฮยอนเห็นอย่างนั้นก็ดีใจ.. ดีใจจนพูดอะไรไม่ออก ก่อนที่จะรวบคนตัวเล็กเข้ามาไว้ในอ้อมกอดแล้วกดจมูกโด่งสูดดมกลุ่มผมนุ่มที่ติดกลิ่มหอมอ่อนๆ



“ซองมิน.. ฉันขอเข้าข้างตัวเองได้มั๊ย??”



“...??”

“เข้าข้างตัวเองว่านายรักฉัน”

คยูฮยอนพูดไม่ผิด.. นั่นเป็นความรู้สึกส่วนลึกที่ซองมินไม่เคยรู้ เพราะความสนิท เพราะความเคยชินในปัจจุบัน.. ร่างกายของคยูฮยอนก็สูงใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ทั้งๆที่เมื่อก่อนก็ตัวเท่าๆกันแท้ๆ ตอนนี้หัวของซองมินก็ไปจุมปุ๊กอยู่แค่ไหล่ของคยูฮยอนซะแล้ว กลิ่นตัวแบบผู้ชายของคยูฮยอนก็ส่งกลิ่นออกมาจนซองมินเคลิ้ม.. ท่ามกลางบรรยากาศอันอบอุ่นซองมินไม่รับรู้อะไรอีกเลยนอกจากกลิ่นหอมๆและ... สัมผัสนิ่มๆจากริมฝีปากที่จุมพิตลงอย่างอ่อนโยนและบริสุทธิ์....








“ซองมินครับ ดอกกุหลาบแดงช่อโต เหมาะสมกับซองมินที่สุดแล้วครับ”หลังจากที่เลิกกับคยูฮยอนไป ไบรอันก็ยิ่งตื้อมาไม่ขาดสาย เพราะความสิ้นหวังจากความรักครั้งก่อน ซองมินจึงเผลอตกลงคบกับไบรอันไป..


“อือ.. ขอบคุณนะ”ซองมินยิ้มนิดๆ ก่อนที่จะรับดอกกุหลาบช่อโตแล้วก้มลงดม หอม.. แต่กลับฉุนจมูกชอบกล

"ซองมินดูนี่สิๆ”

คยูฮยอนเดินเข้าพร้อมเนื้อตัวมอมแมมถลอกปอกเปิก ทำเอาซองมินตกใจรีบลุกขึ้นมาเกาะขอบเตียงแล้วร้องถามคยูฮยอนอย่างตกใจ


“นายไปทำอะไรมาน่ะ!! เจ็บมากมั๊ย?”ซองมินถามอย่างเป็นห่วง แต่ไม่สามารถลงไปได้เพราะเตียงที่นอนมันสูงมากและมีรั้วเตียงกั้นอยู่


“ฮะๆๆ ไม่เป็นอะไรหรอก แต่โดนลุงข้างบ้านไล่เอาไม้กวาดฟาดเอง แต่หลบทันนะ! พอโล่งใจก็เผลอล้มกลางทาง ฮ่าๆๆ”คยูฮยอนพูดหัวเราะชอบใจในขณะที่ซองมินแทบบ้า ทำไมชอบทำอะไรที่มันต้องเจ็บตัวอย่างนี้ด้วยนะ!

“แล้วนายไปทำอะไรให้ลุงเค้าตีล่ะ??” คยูฮยอนยิ้มน้อยๆก่อนที่จะยกเจ้าดอกสีขาวเล็กๆเหี่ยวๆขึ้นมา ซองมินมองอย่างสงสัย


“นายไปเก็บดอกไม้สกปรกนั่นทำไมน่ะ?”ซองมินพูดจบ คยูฮยอนก็ทำหน้าไม่พอใจทันทีก่อนที่จะพูดกลับ


“ถึงมันไม่ได้สวยอะไร แต่กลิ่นมันหอมมากๆเลยนะ”คยูฮยอนยื่นเจ้าดอกที่ใกล้เหี่ยวให้ซองมิน ซองมินลังเลน้อยๆก่อนที่จะค่อยๆยื่นหน้าเข้าไปดมมัน


“ถึงจะไม่ค่อยได้กลิ่นก็แต่ก็หอมมากๆเลยล่ะคยูฮยอน!!! ฉันชอบจัง! มองดูดีๆมันก็น่ารักดีนะ ฮิๆ”ซองมินคลี่ยิ้มอย่างมีชอบใจ ไม่ทันไรดอกไม้เล็กๆนั่นก็ถูกเอาไปทัดหูให้กับคนพูดด้วยน้ำมือของคยูฮยอน

"มันคือดอกกาหลง มันเหมาะกับนายมากๆเลยนะ"

ซองมินสะดุ้งเฮือก ก่อนที่จะมองหน้าตาที่แสนเสร่อของไบรอันก่อนที่จะกุมขมับตัวเอง... ไปคิดถึงคยูฮยอนได้ไงนะเรา



“เผลอเคลิ้มไปกับความหล่อของผมรึครับ??”ประโยคนั้นของไบรอันทำเอาซองมินช็อค คนบ้าอะไร หลงตัวเองได้หลงตัวเองดี.. แต่ก็ตลกดีเหมือนกัน ซองมินขำออกมาน้อยๆ ไบรอันยิ่งได้ใจก็ชมตัวเองเวิร์คเกินจริง



แต่ไม่มีใครรู้ ว่ามีสายตาที่แสนเจ็บปวดตามมองอยู่... แม้จะอาลัยอาวรณ์เท่าใดมันก็สายไปเสียแล้ว





“ซองมิน !! จริงเหรอ? ที่ไบรอันจะพานายไปเที่ยวทะเล 2 คืนน่ะ?”ฮีชอลร้องถามอย่างตกใจ ในขณะที่ซองมินพยักหน้าตอบเงียบๆ


“ไม่น่าไว้ใจเลยนะ! นายอย่าไปเลย!!”ฮีชอลพูดเตือนอย่างเป็นห่วง แต่ซองมินกลับไม่ใส่ใจ ร่างเล็กลุกขึ้นเก็บกระเป๋าเตรียมกลับบ้าน หนุ่มหน้าสวยได้แต่ถอนหายใจอย่างปลงๆ ..ไม่ได้ฟังกันเลย..


“นายจะไปกันวันไหน?” เมื่อเตือนไม่ได้ก็ขอถามระเอียดสัดนิดก็ยังดี


“..วันที่ 30..”ซองมินตอบเสียงเบา..


“เอ๊ะ? วันเกิดนายไม่ได้ฉลองกับคยูฮยอนเหรอ? เอ๊ย!! ขอโทษ.. ฉันลืม..”ฮีชอลพูดอย่างเคยชิน... เพราะปกติทุกๆปีซองมินจะไปฉลองกับคยูฮยอนแท้ๆ


“อือ.. ฉันไม่ได้ว่าอะไร..”ใบหน้าของซองมินดูเจ็บปวด.. ทั้งๆที่เลิกกันแล้ว.. ทำไมเราต้องรู้สึกผิดขนาดนี้..

ตึกตึก

“อึ๊ก!!!”ซองมินโก่งตัวลงแล้วกดมือเข้าตรงเข้าหัวใจของตัวเอง... อีกแล้ว.. ชักเป็นถี่ขึ้นทุกที..


“ซองมิน!! เป็นอะไรมั๊ย??”ฮีชอลถามอย่างเป็นห่วงก่อนที่จะเข้าประคองเพื่อนรัก “นายรีบไปโรงพยาบาลเถอะ”


“ไม่! ฉันไม่เป็นอะไร.. ขอตัวกลับบ้านนะ”ซองมินค่อยๆลุกขึ้นยืนแล้ว ก่อนที่จะเดินออกไปอย่างทุลักทุเล มือข้างซ้ายกุมหน้าอกตัวเองไว้แน่น.. เค้าไม่ขอกลับไปเป็นแบบเดิมอีกต่อไปแล้ว.. ไม่ขอกลับไปนอนนิ่งอยู่โรงพยาบาลอีกแล้ว !!!!

ปึ๊ก !!

“อ๊ะ! ขอโทษ”ซองมินกล่าวขอโทษอย่างตกใจก่อนที่จะค่อยๆเหลือบขึ้นมองคนที่ตนเผลอไปชน..








ซองมินเลือกที่จะเดินเลี่ยงคยูฮยอน แต่ก็โดนจับแขนไว้ก่อน ซองมินหันมาค้อนก่อนที่จะสะบัดแขนออก แต่คยูฮยอนก็เข้ามาจับที่เดิม ซองมินสะบัดแขนอีกครั้งแต่ครั้งนี้ไม่ได้ผล ซองมินจึงถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจ


“มีอะไรก็ว่ามา” ซองมินสะบัดหน้าไปทางอื่น คยูฮยอนมองซองมินอย่างเจ็บปวดก่อนที่จะเหลือบเห็นมืออีกข้างของซองมินที่วางค้างอยู่ที่อก


“นายอาการกำเริบเหรอ?? ทำไมไม่บอก! รีบโรงพยาบาลเร็ว!!”คยูฮยอนพยายามดึงซองมินไปแต่ซองมินกลับยื้อตัวไว้ ก่อนที่จะง้างหมัดต่อยหน้าคยูฮยอนไปทีหนึ่ง


“นายนั่นแหละ... ทำไมถึงมาถามเอาป่านนี้..”ซองมินพูดเสียงเย็น เพียงแว่บหนึ่งใบหน้าน่ารักนั่นแสดงสีหน้าถึงความน้อยเนื้อต่ำใจ ..ทำไม... ตลอดมานายไม่สังเกตมันเลยล่ะ...








ซองมินรวบรวมพละกำลังทั้งหมดสะบัดมือของคยูฮยอนออกก่อนที่จะวิ่งหนีออกไปจากตรงนั้น..







ซองมินร้องขึ้นอย่างประทับใจหาดทรายสีขาวละเอียดปราศจากขยะที่สกปรก ทะเลสีใสจนมองไปเห็นเบื้องล่าง ขอบฟ้าที่ตัดกับน้ำทะเลช่างดูสวยงาม แต่... ทำไมไม่มีใครอยู่เลยล่ะ??


“เป็นยังไงล่ะครับซองมิน ผมเหมาหาดนี้เพื่อฉลองปีใหม่กับคุณเลยนะ”ไบรอันพูดพลางเสยเส้นผมที่ถูกดูแลอย่างดีไปข้างหลัง


“อือ.. ขอบคุณนะ”ซองมินได้แต่พูดขอบคุณเบาๆ แต่กลับไม่ดีใจเลยสักนิด.. วันปีใหม่น่ะเหรอ?? เพราะมันเป็นวันสำคัญมากๆ หลายๆคนจึงลืมวันเกิดของเขาไป.. ยกเว้นคนๆหนึ่ง.. ที่ไม่เคยคิดฉลองปีใหม่เพื่อตัวเองสักครั้ง..


“งั้นเราไปทานข้าวเย็นรอดูพระอาทิตย์ตกดินกันเถอะ”ไบรอันพูดพลางจูงมือให้ซองมินเดินตาม แต่ซองมินกลับยื้อตัวไว้ก่อน


“เดี๋ยวก่อนสิ เราจะไม่เล่นน้ำทะเลกันเหรอ???”ซองมินถามอย่างสงสัย ถามโดยไม่รู้ตัวว่าคนตรงหน้าเป็นใคร..

"ซองมินเล่นน้ำทะเลกันเถอะ!”


“แต่คุณแม่บอกว่าซองมินเล่นไม่ได้นี่นา ซองมินว่ายน้ำไม่เป็นด้วย”


“ไม่เป็นไรหรอก แค่จับมือฉันเอาไว้”

“โธ่.. คุณซองมินครับ น้ำทะเลสกปรกจะตาย ถ้าผิวของผมโดนน้ำทะเลมันจะแดงแล้วคันไม่หยุดเลยนะครับ”ไบรอันพูดพลางยกย่องผิวอันบอบบางของตัวเองขึ้นมา ซองมินได้แต่ทำหน้าผิดหวังเท่านั้น..

“คยูฮยอน!! ผิวนายแดงไปหมดแล้วนะ! นายแพ้น้ำทะเลทำไมไม่บอกฉันล่ะ??”

“จะทำไงได้อ่ะ ก็เห็นนายอยากเล่นนี่ โอ๊ยๆ แสบๆ คันๆ”

“อือ.. นั่นสินะ เราไปนั่งกินข้าวแล้วชมพระอาทิตย์ตกดินกันเถอะ”ซองมินยิ้มร่า ก่อนที่จะจับมือไบรอันเดินลากไปยังรถสปอร์ตสีแดงหรู ..ใช่ มันไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว.. ไบรอันไม่ใช่เจ้านั่น.. ฉันจะทำตัวเหมือนที่ผ่านมาไม่ได้อีกแล้ว..

พอตกดึก ไบรอันก็พาซองมินไปยังรีสอร์ทหรูของบริษัทตัวเอง ทำเอาซองมินตะลึงไปเล็กน้อย ไบรอันเปิดห้องคู่.. ไม่รู้ว่าจงใจหรือบังเอิญ แต่นั่นไม่ทำไมซองมินสงสัยอะไรเดินตามเข้าห้องอย่างว่าง่าย ภายในห้องเป็นสีชมพูที่เขาชอบ ตกแต่งได้หวานแหว เหมาะสมกับคู่รัก เตียงคู่ขนาดคิงไซส์ดูนุ่มพนักเตียงเป็นที่ชมพูเข้มประดับด้วยหัวใจอันโต 2 อัน ซองมินรู้สึกประทับใจ.. แต่เพียงเล็กน้อยเท่านั้น


“ซองมินไปอาบน้ำด้วยกันเถอะครับ”ไบรอันพูดออกมาอย่างไม่อายปาก แล้วถอดเสื้อผ้าออก ซองมินตกใจกับกระทำที่น่าอายของครึ่งฝรั่งคนนี้


“เอ่อ.. อาบก่อนเถอะ.. ฉันยังไม่อยากอาบ”ซองมินรีบหันหน้าหนี ไม่อยากมองดูอะไรที่มันทุเรศลูกตา ถึงแม้ไบรอันจะผิวขาวก็จริง แต่ข้างในผอมแห้งเหมือนลูกคุณหนูทั่วไป ไม่น่ามองสักนิด! เขาเองยังล่ำกว่าเลย!!


“ทำไมล่ะครับ.. เราเป็นแฟนกันก็ต้องอาบน้ำด้วยกันสิ”ไบรอันพูดพลางพยายามแกะกระดุมซองมินออก แต่ซองมินรีบปัดออก


“ไม่!!! นายไปอาบน้ำก่อนเดี๋ยวนี้!!!”ซองมินด่าว่าอย่างไม่พอใจ มาถือวิสาสะแกะกระดุมเสื้อเขาได้ยังไง ฉันไม่ได้ง่ายนะ!! ขนาดคยูฮยอนยังไม่เคยทำอย่างนี้สักครั้ง จนวันนั้น.. เอ๊ะ? ทำไม...


“เรามาอาบน้ำในอ่างกุชชี่แล้วดื่มไวน์แดงกันเถอะครับ โรยกลีบกุหลาบไว้ด้วยนะ”ไบรอันยังเกลี้ยกล่อมต่อไป แล้วดึงซองมินเข้าห้องน้ำ.. ไอ้นี่!! ถึงจะผอมแห้งแต่แรงเยอะชะมัด!!


“ปล่อยนะเว้ย!!!”ซองมินพยายามยื้อสุดแรงแต่กลับไม่เป็นผลอะไรเลย ไบรอันยกตัวซองมินขึ้นมาอย่างง่ายดายก่อนที่จะโยนตัวซองมินลงอ่างกุชชี่ที่เต็มไปด้วยน้ำอุ่นกลีบกุหลาบหอม แต่สำหรับซองมินที่เกลียดกุหลาบตั้งแต่พบเจอหน้าไบรอัน ไม่หลงไปกับกลิ่นฉุนๆนี่


“ชอบความรุนแรง? หึหึ ผมก็ชอบครับ รีบถอดเสื้อเถอะ”ซองมินมองไอ้ฝรั่งบ้าอย่างโกรธๆกลัวๆ เขาเชื่อแล้วว่าพวกฝรั่งชอบความรุนแรงเป็นเรื่องจริง ก่อนที่จะลุกขึ้นมาแล้วค่อยๆปลดกระดุมทีละนิด เผยให้เห็นเนินอกดูนุ่มนิ่มสีขาวนวลเนียน ต่ำลงมาก็เป็นยอดอกสีชมพูน่ารักและค่อยๆต่ำลงมาเป็นร่องสะดือ เมื่อปลดออกหมดแล้ว ขอบบ็อกเซอร์สีสดใสก็โผล่ออกมา จนไบรอันแทบทนไม่ไหว..





ซองมินพูดพลางช้อนตาขึ้นมองฝรั่งร่างสูงอย่างทรงเสน่ห์ ยิ่งหยดน้ำและกลีบกุหลาบเกาะไปทั่วร่าง ยิ่งกระตุ้นอารมณ์คนมองมากยิ่งขึ้น ไบรอันไม่รอช้า เตรียมพุ่งเข้าหาซองมินอย่างรวดเร็ว

ผัวะ !!!!!

ซองมินได้โอกาสที่ไบรอันมัวแต่เผลอไผลกับอารมณ์ใคร่โดยไม่ระมัดระวัง ซองมินหยิบฝักบัวที่อยู่ข้างตัวขึ้นมาฟาดไบรอันจนสลบหัวโน


“แฮ่ก.. แฮ่ก.. ไอ้ฝรั่งบ้า!!! ใครจะยอมแกวะ!!!”ซองมินตวาดใส่แล้วเตะๆหัวทองๆที่นอนสลบอยู่ ก่อนที่จะพยายามลากร่างสูงนั่นไปยัดใส่ตู้เสื้อผ้าทั้งๆที่ร่างกายมันเปลือยเปล่าอย่างนั้น ทำอะไรก็ไม่รู้ ทุเรศจริงๆ


“แฮ่กๆ.. แฮ่ก.. ไปอาบน้ำดีกว่า..”

ตึกตึก

“อ๊ะ!! โอ๊ยย...” ซองมินคุ้ดตัวลงกับพื้น.. สงสัยใช้แรงมากไปกับไอ้บ้านั่น

ตึกตึก

“อั่ก!!! อึ๊ก..!!!” ซองมินทรุดตัวลงอีกครั้ง.. ทำไม?? ทำไมถึงเป็นติดๆกัน..







…………………………………………………………………………
… 31/12 …



“เมื่อวานเกิดอะไรขึ้นเหรอครับซองมิน??” ไบรอันพูดขึ้นขณะขับรถสปอร์ตสีแดงทั้งๆที่หัวโนอยู่ พอตื่นมาไบรอันก็ถามคำถามนี้ตลอดทาง ตกลงไปตบโดนส่วนไหนของมันวะ? ความจำเสื่อมเลยรึไง?

“เปล่านี่ แค่ก่อนเราจะอาบน้ำด้วยกัน นายก็ดันไปลื่นล้มในห้องน้ำ เลยอดอาบน้ำด้วยกันเลย”ซองมินโกหกไปด้วยหน้านิ่งๆ แต่ไบรอันกลับคิดว่าซองมินงอนที่ไม่ได้อาบน้ำด้วยกัน

“ไม่เป็นไรครับ!! วันนี้ผมไม่ลื่นแน่ๆ! คืนนี้เรามาอาบน้ำด้วยกันนะ!”ไบรอันพยายามพูดเอาใจเต็มที่ แต่ยิ่งพูดซองมินก็ยิ่งรำคาญ บ๊ะ!! ไอ้นี่! ใครอยากอาบกับแกวะ!

“เออ”ซองมินตอบด้วยน้ำเสียงเหมือนเดิม ยิ่งอยู่กับไบรอันนานๆ ซองมินก็เริ่มก้าวร้าวขึ้นเรื่อยๆ เพราะรำคาญ หมั่นไส้ และไม่สบอารมณ์ ส่วนไบรอันคิดว่าการกระทำของซองมินมันช่างน่ารักจริงๆ

“เรามากินไอศครีมเถอะครับ!”ไบรอันพูดแล้วเลี้ยวจอดก่อนที่จะจูงมือซองมินวิ่งไปร้านไอศครีม

“นี่!! จะวิ่งทำไม???” ซองมินพยายามดึงมือไบรอันกลับ แต่ไม่ได้ผล ไบรอันจับมือซองมินแน่นแล้วดึงไปอย่างรวดเร็วจนซองมินแทบจะหายใจไม่ทัน

“เดี๋ยวไม่มีที่นั่งไงครับ!! ผมทนไม่ได้ที่ต้องรอหน้าร้านร้อนๆ เดี๋ยวผิวขาวๆของผมจะดำหมด”ชายเจ้าสำอางตอบ

“นี่! หยุดเดี๋ยวนี้นะ!! แฮ่ก... แฮ่ก...”ซองมินเริ่มเหนื่อยมากขึ้นเรื่อยๆ ..

"เฮ้!! ซองมินวิ่งไหวรึเปล่าเนี่ย??”


คยูฮยอนวิ่งย้อนเข้ามาหาร่างตุ้ยหนุ่ยที่นั่งลงกับพื้นอย่างเป็นห่วง


“แฮ่ก.. แฮ่ก.. เค้ายังไหว..”


ซองมินพูดพลางค่อยๆยกตัวขึ้นแต่กลับทรุดลงอยู่กับที่เดิม


“ไหนบอกว่ายังไหวไง อ่ะ อึ๊บบ!!”


เมื่อเห็นว่าซองมินไม่ไหว เด็กผอมก็ค่อยๆยกเจ้าเด็กอ้วนขึ้นมาอุ้มในท่าเจ้าหญิงอย่างทุลักทุเล


“หวา!! คยูฮยอนทำอะไรน่ะ??”


“ฉันจะพาซองมินไปส่งเอง!!”



ตึกตึก


..มันไม่ใช่แบบนี้ไม่ใช่เหรอ??..


ตึกตึก


..คยูฮยอน..


ตึกตึก


..นายอยู่ไหนกันนะ??..

“จะกินอะไรครับซองมิน??”ไบรอันพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ต่างกับซองมินฟุบหมอบกับโต๊ะอย่างเหนื่อยล้า


“แฮ่ก.. แฮ่ก... สตอ.. เบอร์รี่ซันเดย์.. แฮ่ก..” ซองมินพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง ไบรอันรับคำก่อนที่จะไปสั่งไอศครีมสาวเสิร์ฟ


“ซองมินเป็นอะไรไปครับ??”ไบรอันถามอย่างเป็นห่วง พลางจดๆจ้องๆร่างเล็กตรงหน้า


“เปล่า..”ซองมินค่อยๆ หายดีขึ้นตามลำดับ ก่อนที่จะหยิบกระดาษทิชชู่ขึ้นมาซับเหงื่อตามใบหน้า ภายในเวลาไม่นาน ไอศกรีมลูกสวยก็ถูกส่งมาเสิร์ฟถึงที่



ซองมินเริ่มละเลียดไอศกรีมไปทีละนิด แล้วค่อยๆเงยหน้ามองถ้วยไอศกรีมของไบรอัน.. สตอเบอร์รี่!!

“ซองมิน~ สตอเบอร์รี่ อ้ามม~”

“งั่ม!!” ไบรอันจิ้มสตอเบอร์รี่ทั้งลูกเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย ท่ามกลางสายตาของซองมิน.. แบบนี้มันไม่ใช่..

“ซองมิน ฉันรักนาย”



“เชื่อฉันสิ ฉันจะไม่ทรยศนาย ฉันจะรักนายตลอดไป ถึงแม้ว่าร่างกายฉันจะตายไป ฉันจะรักนาย”

น้ำตาไหลๆค่อยๆไหลอาบใบหน้า ซองมินปล่อยช้อนร่วงลงจากปลายนิ้ว ก่อนที่จะใช้มือทั้งสองปิดใบหน้าที่เปื้อนน้ำตาไว้.. ถึงแม้นายจะใจร้าย.. ถึงแม้นายจะนิสัยไม่ดี..









ซองมินพูดก่อนที่จะเดินออกไป ในขณะที่ตอนนี้ แทบมองไม่เห็นอะไรแล้ว.. ภาพข้างหน้ามันมืดไปหมด.. ร่างเล็กเดินออกไปอย่างเซๆ ไบรอันลุกขึ้นเดินตาม ราวกับภาพมันสโลว์ไปหมด.. ซองมินทรุดลงแต่กลับมีมือใหญ่มือหนึ่งรับร่างไว้..










“เป็นฉันเองที่รักนายก่อน.. คยูฮยอน..”ซองมินเอ่ยอย่างแหบแห้ง มือที่เริ่มขาวซีดพยายามยื่นเข้าหาใบหน้าของสูง.. โจวคยูฮยอน

หนุ่มหน้าสวยเพื่อนสนิทซองมิน คิมฮีชอลกวักมือเรียกร่างสูงของคยูฮยอนมาหน้าห้องเรียนหลังจากที่ซองมินกลับบ้านแล้วเมื่อกี้



“เกิดอะไรขึ้น? ทำไมถึงเลิกกับซองมิน?”ฮีชอลยืนพิงผนังห้องพลางกอดอกถามคยูฮยอนอย่างสงสัย.. เห็นรักกันจะตายไป



“ฉันทำเรื่องที่เลวร้ายใส่ซองมินจนไม่น่าให้อภัยนะสิ ฉันไม่เคยเข้าใจซองมินเลย..”คยูฮยอนพูดออกมาอย่างสำนีกผิด.. ฮีชอลมองคนตรงหน้าก่อนที่จะถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย



“พวกนายนี่นา จริงๆเลย ไม่เข้าใจซองมินหรือนายไม่เข้าใจตัวเองกันแน่ โจคยูฮยอน สิ่งที่นายทำไป นายอาจจะทำด้วยความรักก็จริง แต่มันจะถูกต้องรึเปล่าก็ไปคิดดูเอาเอง” คยูฮยอนยืนฟังฮีชอลเงียบๆในขณะที่ในใจกำลังคิดทบทวนอยู่กับคำพูดของฮีชอล



“ฉันจะบอกอะไรให้อย่าง ในวันที่ 30 – 1 ซองมินกับไบรอันจะไปเที่ยวทะเลกันที่ xxx ความรักของนายมันอยู่ที่ตัวนายเอง ว่าจะรักษามันได้รึเปล่า? ฉันกลับบ้านล่ะ”พูดจบแค่นั้น ฮีชอลก็เดิมจากไป คยูฮยอนไม่ค่อยเข้าใจกับสิ่งที่ฮีชอลทำ ความจริงก็เกลียดเขาแล้วกันไม่ให้เขาพบซองมินไม่ใช่เหรอ?? แต่ในเมื่อฮีชอลหยิบยื่นความหวังมาให้ เขาก็ไม่คิดปฎิเสธมัน!

..แต่พอพบอีกที..

..ก็กลายเป็นร่างบอบบางสีขาวซีดไปแล้ว..

บุรุษร่างสูงหน้าตาดีในชุดกราวน์สีขาวเดินออกมาจากห้องICU ด้วยท่าทางที่เหนื่อยล้า คยูฮยอนเห็นดังนั้นจึงรีบลุกขึ้นไปหาแพทย์ผู้เชี่ยวชาญ ในขณะที่ไบรอันกำลังสติแตกอย่างแรง ฮีชอลที่พึ่งมาถึงก็รีบวิ่งเข้ามาฟังหมอ



“คนไข้เป็นโรคหัวใจครับ.. รู้สึกว่าตอนเด็กๆก็เป็นโรคอยู่นะครับแต่ถือว่ามีชีวิตรอดได้ถึงวันนี้ก็ถือว่าปาฏิหารย์ แล้ว ตอนนี้คนไข้อยู่ในขั้นร้ายแรงมากๆครับ เราต้องทำการผ่าตัดเปลี่ยนเป็นหัวใจเทียมด่วนเลยครับ”หมอพูดอย่างฉะฉาดชัดเจนจนหลายคนโล่งอกไปได้เปราะหนึ่ง




“คุณหมอค่ะ! แย่แล้วค่ะ!! หัวใจเทียมไม่มีค่ะ!”นางพยาบาลวิ่งเข้ามาหน้าตาตื่น รวมทั้งคนที่อยู่ที่นี่ทุกคน



“บ้าน่ะ!!! เค้าจะต้องส่งมาวันนี้ไม่ใช่เหรอ??”




“ขณะนี้รถติดมากๆเพราะเป็นช่วงเทศกาลปีใหม่ รดขนส่งเลยยังมาไม่ถึงค่ะ!”



“แล้วรถจะมาถึงเมื่อไร?”



“คงประมาณอีก 3 ชั่วโมงค่ะ”



“ไม่ได้!! เรารอมากไปไม่ได้แล้ว!” หมอตวาดเสียงดังทำเอาพยาบาลนางนั้นกลัว หล่อนรีบขอตัวไปตามเรื่อง แล้วออกไปจากตรงนั้นอย่างไวที่สุด



“ไม่... จริง..” ฮีชอลค่อยๆทรุดตัวลงอย่างหมดแรง ก่อนที่จะปล่อยโฮออกมาดังๆ อย่างไม่อายใคร







คยูฮยอนกำปั้นทุบเข้ากับกำแพงข้างตัว ก่อนที่จะเดินไปหาไบรอันที่นั่งสวดมนต์อยู่ ร่างสูงกระชากคอเสื้อของไบรอันขึ้นมาก่อนที่จะจ้องหน้าไบรอันอย่างเคียดแค้น







คยูฮยอนตะคอกเสียงดังอย่างโกรธแค้น เวลาแบบนี้มันใช่เวลาสวดมนต์ซะที่ไหนกัน!? ไบรอันมองหน้าคยูฮยอนอย่างตื่นตระหนกก่อนที่จะพูดเสียงสั่น



“ช...ชี.. ชีวิตฉันยังมีค่า .. ฉัน.. ฉันต้องมีชีวิตอยู่เพื่อบริษัทของพ่อในอนาคต.. ฉันยังสำคัญต่อโลกนี้!!!”








คยูฮยอนทำท่าจะเหวี่ยงหมัดอีกทีแต่บรรดาแพทย์ต่างๆรีบปรี่เข้ามาห้าม ร่างสูงตะโกนโวยวายทั้งน้ำตา ใบหน้าหล่อบิดเบี้ยวของโศกเศร้าจนถึงที่สุด.. เขาจะไม่ได้ทะนุถนอมซองมินอีกแล้ว ..เขาไม่ได้อยู่เคียงข้างซองมินอีกแล้ว ..ไม่ได้พูดคุย ..ไม่ได้ปกป้อง ..ไม่ได้กอด ..ไม่ได้จูบ เขาอยู่คนละโลกกับซองมินไปแล้ว!!

ซองมินค่อยๆลืมตาขึ้น พบว่ารอบๆตัวกลายเป็นทุ่งดอกไม้สีขาว กลิ่นแบบนี้.. ดอกกาหลง?? ในขณะที่ตัวเองอยู่ในชุดสีขาวสะอาด ซองมินกวาดตาไปรอบๆ พบร่างสูงที่แสนคุ้นเคยยืนอยู่ เรียกต่อมน้ำตาให้ทำงานอีกครั้ง..







ซองมินวิ่งเข้าไปโผกอดร่างสูงที่แสนคิดถึง เสียงสะอึกสะอื้นดังลอดออกมา น้ำตาใสๆไหลเปียกไหล่กว้าง แต่เจ้าของไหล่กลับไม่ต่อว่าอะไร แขนแข็งแรงโอบกลับอย่างอ่อนโยน แล้วลูบหัวกลมๆนั่นปลอบโยน



“ฉันขอโทษ!!! ทุกๆอย่างที่ทำให้นายเสียใจ! ฉันไม่ดีเองที่มองข้ามความรักที่นายมอบให้ฉัน ฮึก! พอไม่มีนายฉันก็ไม่สามารถอยู่ได้ ชีวิตฉันขาดนายไม่ได้จริงๆ ได้โปรด.. ฮึก.. กลับมาเถอะนะ..”ร่างเล็กตัวสั่นไปด้วยแรงสะอื้น พร้อมกล่าวสิ่งที่อยู่ในใจทั้งหมดออกไป จากเสียงที่แข็งกร้าวก็ค่อยๆอ่อนเสียงลงเรื่อยๆอย่างน่าสงสาร


คยูฮยอนประคองใบหน้านั่นขึ้นมาก่อนที่จะใช้นิ้วโป้งเกลี่ยน้ำตาใสๆนั่นออกไปแล้วยิ้มด้วยสีหน้าอ่อนโยน..


“ฉันก็ขอโทษที่ทำให้นายเสียใจ ขอโทษที่รักนายมากเกินไปจนลืมความรู้สึกของนาย จนไม่เชื่อใจนาย แต่ทำไปเพราะรักนายนะ” ซองมินมองหน้าคยูฮยอนก่อนที่จะค่อยๆคลี่ยิ้มออกมาอย่างช้าๆ ก่อนที่จะเอามือตัวเองจับใบหน้าของคยูฮยอน



“เรามาเริ่มต้นคบกันใหม่เถอะนะ”พูดจบก็เอียงคอยิ้มให้อย่างน่ารัก คยูฮยอนเห็นก็ยิ้มตาม..







สิ้นคำคยูฮยอน ซองมินก็ยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วผลักคยูฮยอนลงพื้นดอกไม้นุ่มพลางแลบให้อย่างน่าหมั่นเขี้ยว คยูฮยอนก็วิ่งตามหมายจะแก้แค้น ก็วิ่งตามทันก่อนที่จะยกร่างซองมินขึ้นแล้ววิ่งไปรอบๆ อย่างมีความสุขท่ามกลางเสียงโวยวายและเสียงหัวเราะ



“เฮ้อ!! เหนื่อยจัง! แต่ไม่ยักเจ็บหน้าอกเลยแฮะ!”ซองมินนอนลงพื้นหญ้าแล้วพูดอย่างมีความสุข ในมือก็ยังจับมือคยูฮยอน ก่อนที่จะหันไปมองคยูฮยอนที่นอนแหงนหน้ามองท้องฟ้า ก่อนที่จะจับมือคยูฮยอนยกขึ้น



“คิกๆๆ นาฬิกาเรือนนี้ก็ยังอยู่เหรอเนี่ยคยูฮยอน”ซองมินหัวเราะคิกคักพลางมองนาฬิกาที่สีเริ่มเลอะเลือน



“นี่ๆ เดี๋ยวเรามาทาสีนาฬิกากันนะ!”ลุกขึ้นมาด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม “ใกล้วันที่ 1 แล้วด้วยล่ะคยูฮยอน”



“อือ”คยูฮยอนพูดพลางยิ้มน้อยๆ



“นี่ คยูฮยอนพวกเราตายกันรึยังเนี่ย??”ซองมินพูดพลางโถมตัวทับคยูฮยอนใส่จุกเล่น “ถึงจะตายแล้ว แต่ฉันจะไม่เสียใจเลยนะ ถ้าเราได้อยู่ด้วยกัน”ซองมินคลี่ยิ้มขึ้นมาอีกครั้ง แต่แล้วคยูฮยอนก็ดันร่างก็ซองมินออกไปนิ่มๆก่อนที่จะลุกขึ้นมานั่งข้างๆ








เสียงทุ้มขับร้องเพลงอย่างไพเราะจนซองมินเคลิ้มตาม ก่อนที่น้ำตาใสๆค่อยๆไหลออกมาจากคิดถึง.. นายไม่ลืมมัน..







ภาพเด็กชายตัวผอมๆซ้อนเข้ามาในความทรงจำ น้ำตาที่ไหลอยู่ยิ่งไหลมากขึ้นอีก คยูฮยอนยื่นมือไปปาดน้ำตานั้นอีกครั้ง ที่หยิบปาดมันก็ยิ่งไหล ทำเอาซองมินตลกตัวเองนั่งขำทั้งน้ำตา



“วันเกิดนาย ฉันก็มีของขวัญมาให้ แต่นี่คงเป็นครั้งสุดท้ายแล้วล่ะ” คยูฮยอนหยิบกล่องของขวัญสีแดงออกมาก่อนที่จะยื่นให้ซองมิน แต่ก็รับมาอย่างสงสัย


“ครั้งสุดท้าย?”



“อือ ช่วยดูแลมันให้ดีๆด้วยนะ”ยิ่งพูด ซองมินก็ยิ่งสงสัยแต่ก็ค่อยๆเปิดฝากล่องออกมา..







ซองมินมองอย่างตกใจตอนที่จะกลับไปมองที่คยูฮยอน.. ทำไมถึงใส่เสื้อเหมือนเขา? แล้วทำไม.. อกด้านซ้ายถึงเป็นรอยสีแดงล่ะ??



ซองมินเผลอปล่อยกล่องขวัญลงพื้นก่อนที่จะมองที่มือตัวเอง... เลือด!!! รอยนิ้วที่เขาเคยจับกล่องของขวัญโดนลอกออกโดยมีพื้นสีขาวอยู่ข้างใน..

“คุณหมอครับ เอาหัวใจผมไปแทนทีเถอะครับ ผมขอบริจาคหัวใจให้ลีซองมิน”



“เอ่อ... คุณ.. แต่ว่า..”


“ขอร้องล่ะครับ!!!”

“ม.. มันหมายความว่ายังไงคยูฮยอน??”ซองมินพูดเหมือนไม่รู้ความหมายแต่น้ำตาเจ้ากรรมมันกลับไหลลงมาเรื่อยๆ... ทำไมล่ะ?




คยูฮยอนค่อยๆใช้นิ้วมือสัมผัสใบหน้าซองมินอย่างแผ่วเบาพร้อมยิ้มทั้งน้ำตา..









“ฮึก... ฮึก! ทำไมล่ะคยูฮยอน?? เราควรจะมีความสุขด้วยกันไม่ใช่เหรอ?? ไม่ใช่คยูฮยอน?? ฮืออ..!!”น้ำตาไหลพรากลงมาเรื่อยๆ









“ฮึกก.... ฮึก...”ซองมินไม่ได้ตอบอะไร แต่คยูฮยอนก็คงรู้คำตอบอยู่แก่ใจ แล้วที่จะประคองซองมินขึ้นแล้วประทับริมฝีปากลงแน่น ไม่มีการเล้าโลม แค่เป็นการจุตพิตที่อ่อนโยนและบริสุทธิ์เท่านั้น..

ร่างของลีซองมินนั่งนิ่งอยู่บนเตียง ดวงตากลมโตเหม่อลอยในขณะที่น้ำตายังไหลอาบใบหน้าอยู่.. ก่อนที่จะค่อยๆก้มลงมองนาฬิกาเก่าๆที่ลงสีเขียวไว้อย่างเละเทะ..

"ไม่! คยูฮยอนนั่นแระ เค้ารู้นะ ว่าคยูฮยอนตกวิชาศิลปะน่ะ!!”


“อ๋า~ นายรู้ได้ไงเนี่ย??”



ซองมินจ้องค้างอยู่อย่างนั้น...



“ซองมิน ฉันรักนาย”
“เชื่อฉันสิ ฉันจะไม่ทรยศนาย ฉันจะรักนายตลอดไป ถึงแม้ว่าร่างกายฉันจะตายไป ฉันจะรักนาย”


“เข้าข้างตัวเองว่านายรักฉัน”



“ฮึก....”



“ซองมิน.. นี่นายนอกใจฉันอีกแล้วใช่มั๊ย??”


“พูดบ้าๆ !!! ฉันรักนายมา 8 ปีเชียวนะ!!!!”



“ฮึก.. คยูฮยอน”



“ฉันอดทนรอมาตลอด… จนกว่านายจะพร้อม… แต่นี่นายกลับไปอ่อยไอ้บ้านั่น!!!!”


“ซองมิน… ทำไมนายถึงทำแบบนี้ล่ะ… ฉันรักนายมากขนาดนี้… แล้ว… แล้วทำไมนายไม่ยอมเข้าใจอะไรฉันบ้างล่ะ!!!”



“ฉันขอโทษ..”



“ซองมินดูนี่สิๆ”


“มันคือดอกกาหลง มันเหมาะกับนายมากๆเลยนะ”



“คยูฮยอน..”



"นายอาการกำเริบเหรอ?? ทำไมไม่บอก! รีบโรงพยาบาลเร็ว!!"


“ฉันน่าจะเชื่อนายแท้ๆ..”



“ซองมินเล่นน้ำทะเลกันเถอะ!”

“ไม่เป็นไรหรอก แค่จับมือฉันเอาไว้”



“ฉันขอโทษ..”



“เฮ้!! ซองมินวิ่งไหวรึเปล่าเนี่ย??”

“ไหนบอกว่ายังไหวไง อ่ะ อึ๊บบ!!”

“ฉันจะพาซองมินไปส่งเอง!!”



“ฉันขอโทษ..”



“ซองมิน~ สตอเบอร์รี่ อ้ามม~”



“ฉันขอโทษ..”



… เซงงิลซุกฮา ฮัมนีดา …

… เซงงิลซุกฮา ฮัมนีดา …

… ซารังฮานึนซองมินซี …

… เซงงิล ซุกฮาฮัมนีดา …



“ฉัน..”



“แฮปปี้เบิร์ดเดย์นะซองมิน”



“ขอโทษ..”



“วันเกิดนาย ฉันก็มีของขวัญมาให้ แต่นี่คงเป็นครั้งสุดท้ายแล้วล่ะ”



“ไม่นะ”



“อือ ช่วยดูแลมันให้ดีๆด้วยนะ”



“ไม่ ไม่..”



“คุณหมอครับ เอาหัวใจผมไปแทนทีเถอะครับ ผมขอบริจาคหัวใจให้ลีซองมิน”



“ไม่! ไม่! ไม่! ไม่! ไม่! ไม่! ไม่! ไม่! ไม่! ไม่!”



“มีชีวิตอยู่ต่อไปนะซองมิน”





“ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย !!!!”



… คยูฮยอนตายแล้ว …

… มันเป็นความจริง …

ตึกตึก

ตึกตึก

ตึกตึก

ตึกตึก




THE END

ในที่สุดก้ลงเส็ดดด ด เหนื่อยโฮก T T ความจริงมีสามตอนก้แบ่งเป็นกระทู้ๆ ไปมาๆ กระทู้เดียวเนี่ยแระฟร่ะ กรั่กๆๆๆ

มีสเปเชี่ยลด้วยนะ ^^ รอเอาลงแปป

ไม่จริง_กี้ต้องไม่ตายยย~T^T

เศร้าอะ โฮ่ๆ

TTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTT^TTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTT

ฮึกฮือออออ

ไม่นะกี้

กี้อย่าตายสิ

แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

สงารนู๋มิน

TTT^TTT

สงสารทั้งคู่เลย

เฮ้อๆ

ยังมีเจ๊แซมๆ คึคึ

TT^TT~

เศร้าจับใจค่ะ

เศร้าอ่ะ

กี้เสียสละมากๆ

นี่แหละคืออานุภาพของความรัก

T^T

^^ เศร้าอ่ะ

ไรเตอร์ทำเศร้าเลย

โอ้ยยยยยย ฟิคทำฉันร้องไห้

เศร้าจังเลยอะ

ทำไมมันเศร้าอย่างงี้อ่ะ T_T

ไม่ไหวแล้วง่าส์....

Too sad so sad
Nooooooooooooo

แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

คยูกี้ตายอะ

แล้วมินมินจะอยู่กับใคร