[SF] Fear Brithday งานเลี้ยงมืด.. [38]

Title : Fear Brithday งานเลี้ยงมืด..
Part : One Part
Author : mr.kikii
Pairing : 38
Rate : PG-13 / NC-17
Summary : วันเกิดทุกๆปีของใครๆต่างมีความสุข.. แต่ลีฮยอกแจกลับผวามันทุกครั้ง เมื่อวันเวลาวนเวียนมาถึงวันเกิดของเขา..
Author Note : เพราะฟิคHBDสุดหวานและซึ้งมันช่างซ้ำจำเจเหลือเกินและด้วยความที่ว่าไรท์เตอร์ค่อนข้างผิดปกติ(??= =) จึงออกมาในแนวนี้ ฮ่าๆๆๆ-*- ใครไม่ชอบแนวนี้ก็รีบคลิกปิดซะ... แล้วอย่าหาว่าไม่เตือน หึหึ


ป.ล. ฟิคนี้แอบเลทนิสนุง 55+ (มากๆ= =)
ป.ล.๒ ช็อตฟิคยาวมหาประลัย

“อ๊าาาาา!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ม่ายยยย ย!!!! ออกเอาไป! ออกไปเดี๋ยวนี้!!!”

เสียงหวานกรีดร้องอย่างทรมานลั่นห้องคนไข้สีขาวสะอาด ร่างผอมบางพยายามสะบัดมือที่ช่วยกันรั้งดึงแขนผอมๆนั่นไว้ ใบหน้าน่ารักบิดสีหน้าอย่างหวาดกลัว ก้อนขนมเค้กที่ป้ายด้วยแยมสตอเบอร์รี่เกือบทั้งก้อนที่น่ากินช่างดูน่าหวาดกลัวสำหรับร่างบางยิ่งนัก คนกรีดร้องดิ้นทุรนทุรายไปมาจนเตียงที่นอนอยู่สั่นสะเทือนอย่างรุนแรง คุณหมอและพยาบาลต่างรีบเข้ามาช่วยกันกดร่างนั้นก่อนที่จะแทงแท่งเหล็กของเข็มฉีดยาเข้าไปในเส้นเลือดของคนดิ้น ..ในเมื่อเกิดอาการแบบนี้ขึ้น.. เขาจึงจำเป็นที่จะต้อง ‘ระงับ’ มัน..

ลีฮยอกแจถูกนำส่งโรงพยาบาลเมื่อ 4 ปีก่อน ในตอนนั้นเขามีอายุเพียงแค่ 14 ปีเท่านั้น ฮยอกแจมีปัญหาเกี่ยวกับทางจิต สาเหตุของปัญหายังคงดำมืด ร่างกายผอมบางไม่เจริญเติบโตขึ้นมาเลยจากเมื่อ 4 ปีก่อน ไม่ออกกำลังกาย ทานข้าวน้อย แถมยังพูดน้อยอีก บางครั้งก็เกิดอาการหวาดผวากับสิ่งที่อยู่ในจิตนาการของตัวเอง และทุกครั้งที่เกิดอาการสิ่งที่จะช่วยได้คือ ‘ยาระงับ’ ... แต่ฮยอกแจใช้มันมากเกินพอแล้ว



“ฮึก.. คุณหมอฮันกยอง.. ฮืออ.. เมื่อไรฮยอกแจจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมสักที”อิมยุนอาเพื่อนสาวของฮยอกแจนั่งร้องห่มร้องไห้อย่างน่าสงสาร ชายที่ตนหลงรักมาโดยตลอด แม้ว่าจะกลายเป็นแบบนี้แล้วก็ตาม ฮยอกแจก็ยังเป็นที่รักของเหล่าเพื่อน..

“ยุนอา.. อย่าน่า..”ลีซองมินญาติห่างๆของฮยอกแจเข้าปลอบละโลมสาวน้อยที่นั่งร้องไห้อย่างเศร้าสร้อย ตัวเขาเองก็เจ็บไม่แพ้กัน เมื่อ 4 ปีก่อนมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ฮยอกแจถึงเป็นแบบนี้ เพราะอีก 2 วันก็จะถึงวันเกิดของฮยอกแจแล้วแต่วันนี้พวกเราติดธุระต้องไปที่อื่น เลยอยากจะมาแฮปปี้เบิร์ดเดย์วันเกิดฮยอกแจก่อนล่วงหน้า แต่ก็เป็นเหมือนเดิม..








“ครับ.. ตอนนี้ผมกำลังพยายามอยู่อย่างสุดความสามารถ”ฮันกยองหมอจีนที่พึ่งย้ายเข้ามาทำงานที่นี่โดยผ่านประสบการณ์ต่างๆมาแล้วนับไม่ถ้วน ทำให้คำพูดวาจาพูดน่าเชื่อถือขึ้นเป็นเท่าตัว ยุนอาโค้งตัวพร้อมกับซองมินเพื่อแสดงความขอบคุณ..


“รบกวนด้วยนะค่ะ/ครับ”เมื่อฝากฝังเรียบร้อยแล้วหญิงสาวค่อยๆเหลือบกันไปมองร่างผอมของอดีตเพื่อนชายของตัวเองที่นอนนิ่งไม่ไหวติงนั่นอย่างเจ็บปวด...

“ไม่!!! หยุด! เอามันออกไป!!!!!!”

ฮยอกแจถีบตัวไปมาบนเตียงแคบๆ กลิ่นคาวเลือดมันคงติดบนปลายจมูกอยู่ถึงทุกวันนี้ ผู้ชายร่างสูงใหญ่แสนน่ากลัวคนนั้นยืนถือมีดอาบของเหลวสีแดงข้นและมันกำลังมาทางเขา เขากลัว! กลัว!!! กลัวสีแดงที่สุด!!!!!!





มือหนาจับข้อมือเล็กทั้งสองไว้ ร่างผอมเหลือบมองชายตรงหน้าที่ดูคุ้นตา.. ร่างสูงในแว่นตากรอบดำ เสื้อกราวน์สีขาวสะอาด ใบหน้าหล่อค่อยๆคลี่ยิ้มอย่างอบอุ่นทำให้เขาค่อยๆสงบลง เมื่อเห็นคนไข้เริ่มผ่อนแรงเกร็งที่แขนลงฮันกยองจึงค่อยๆคลายมือตัวเองออก ก่อนที่จะหยิบผ้าชุบน้ำอุ่นๆเช็ดบนใบหน้าเย็นๆของฮยอกแจ..



“ผม.. เห็นเขา.. เขากำลังจะมาที่นี่”ร่างของฮยอกแจพึมพำเบาๆ.. ดวงตากลมสีดำสนิทมองกำแพงสีขาวตรงด้วยสายตาเลื่อนลอย.. ผู้ชายคนนั้นจะมาหาเขาทุกๆปี.. มือเล็กทั้งสองค่อยๆยกขึ้นมือกุมหัวตัวเองแน่น..

“ผมกลัว..”

“ผมกลัวมากๆ.. เขาจะมาอีกแล้ว.. เขาจะถือมีดสีแดง..”


“เขาจะมาท่ามกลางความมืด.. มีเทียนหนึ่งอัน.. มีมีดหนึ่งเล่ม.. กลัว.. ไม่.. ไม่!!”




ฮันกยองดึงร่างผอมๆนั้นเข้ามากอดแน่นๆ.. ดวงตากลมไร้แววเหลือบมองใบหน้าของคนตรงหน้า น้ำตาใสๆหน่วงคลอตรงขอบตา ราวกับร่างที่แสนเยียบเย็นของเขามันกำลังถูกความร้อนของร่างกายตรงหน้าละลายลง.. อบอุ่น..

“ไม่ต้องกลัวนะ.. ผมจะอยู่กับคุณ ไม่มีใครมาหรอกนะ”เสียงทุ้มกล่าวคำปลอบละโลม มือใหญ่ที่แสนอบอุ่นลูบผมนิ่มๆนั้นเบาๆอย่างทะนุถนอม หยาดน้ำใสค่อยๆไหลอาบแก้มเนียน ก่อนที่จะมือสั่นๆจะขยับเข้าหาคนตรงหน้าโอบร่างหนาตอบกลับ ...ลีฮยอกแจกำลังต้องการใครสักคนมาปกป้อง..


“ไม่มีจริงๆนะ.. จริงนะ..”

“ครับ.. ไม่มีใครทั้งนั้น”





ชายร่างใหญ่ค่อยๆเปิดประตูห้องเบาๆ แต่ด้วยความเงียบภายในห้องทำให้เสียงมันดังขึ้นมาอย่างชัดเจน ดวงตาโปนขนาดใหญ่ค่อยๆกรอกมองคนในห้องช้าๆ ก่อนที่ริมฝีปากหนาก็ยกยิ้มขึ้น ฮยอกแจมองแขกที่ไม่ได้รับเชิญอย่างหวาดกลัว.. มือเล็กค่อยๆจับเสื้อกราวน์ของฮันกยองแน่นขึ้น ใบหน้าหล่อค่อยๆหันไปมองคนมาใหม่ก่อนที่ของมีคมสีเงินวาบเข้าตาของเขา.. มีด!!!

พยาบาลคนหนึ่งเดินเข้ามาก่อนที่จะดึงร่างใหญ่นั้นออกมา ฮันกยองและฮยอกแจเห็นเพียงเงาสองเงาผ่านบานกระจกประตูเท่านั้น


“ว้าย! ตายแล้ว คุณเอามีดมาจากไหนค่ะเนี่ย!! เอาไปคืนเดี๋ยวนี้เลย! คุณต้องพักผ่อนนะค่ะ”เธอร้องอย่างตกใจก่อนที่จะเอ็ดคนไข้ของเธอเมื่อเขายื่นมีดมาให้เธอดู พยาบาลสาวค่อยๆเปิดประตูออกมาอีกครั้ง

“เอ่อ.. คุณหมอฮันกยอง คุณฮยอกแจ ขอโทษจริงๆนะค่ะที่เผลอปล่อยเขาเข้ามา รบกวนอะไรรึเปล่าค่ะ?”หล่อนด้วยความรู้สึกผิด แต่เมื่อเห็นทั้งคู่กอดกันอยู่จึงอดถามออกไปไม่ได้ ฮันกยองเห็นดังนั้นจึงค่อยๆปล่อยมือออกจากฮยอกแจ

“ไม่รบกวนอะไรหรอกครับ ผมว่าคุณรีบนำคนไข้ของคุณกลับห้องดีกว่า”เธอพยักหน้ารับคำก่อนที่จะปิดประตูลง แม้ฮันกยองจะปล่อยมือออกจากฮยอกแจแล้ว แต่ดูท่าฮยอกแจจะจับเสื้อกราวน์ของเขาแน่นด้วยมืออันสั่นเทา..

“ผมกลัว.. กลัวผู้ชายคนนั้น..”ใบหน้าสวยหวานดูซีดลงถนัดตา แม้ว่าคนๆนั้นจะออกไปจากห้องแล้ว ดวงตากลมสีดำสนิทก็ยังจับมองอยู่ที่เดิม เขาจะเปิดประตูนั้นออกมา.. เขาจะเปิดออกมา..


“คุณหมอโกหก.. โกหก!! เขาจะฆ่าผม!! จะมาฆ่าผม!”ฮยอกแจพูดซ้ำไปซ้ำมา ทุบตีร่างของชายตรงหน้าอย่างบ้าคลั่ง ฮันคยองถอยหลังออกมาเล็กน้อยเพราะคนตรงหน้าทุบลงมาซะเต็มแรงเล่นเอาเขาเจ็บไม่น้อย

“ใจเย็นๆครับ เขาไม่ได้มาฆ่าคุณหรอก เขาเป็นผู้ป่วยครับ”ฮันกยองพยายามรั้งข้อมือเล็กนั้นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่ได้ผล มือเล็กปัดมือเขาออกไป ก่อนที่จะรีบลุกขึ้นเพื่อวิ่งออกไปแต่ไม่ทันไรกลับล้มกองอยู่กับพื้นแทบเท้าของฮันกยอง


“ฮยอกแจ!! เป็นอะไรมั๊ยครับ!?”ฮันกยองร้องอย่างตกใจก่อนที่จะรีบก้มลงประคองร่างผอมๆนั้น ฮยอกแจไม่ได้เดินมาหลายปีแล้ว ทำให้กล้ามเนื้อขาเล็กลีบและทรงตัวไม่ได้ ยิ่งคนๆนี้ไม่ยอมทานอาหารพวกแคลเซียมทำให้กระดูกไม่แข็งแรง

“อย่า!!!! ม่ายยยยยยยยยย!!! ฉันกลัวแล้ว! ฮือๆ ขอร้อง!! อย่าเอามันเข้ามา!! อย่านะ!!”

เมื่อเห็นฮันกยองยื่นมือเข้ามาก็กรีดร้องออกมาอย่างหวาดกลัว น้ำตาใสๆไหลพราก ร่างผอมจิกทึ้งหัวตัวเองอย่างบ้าคลั่งก่อนที่จะรีบถอยตัวติดเตียง กลัว!! กลัว!!!


“ฮยอกแจ!! ใจเย็นๆสิครับ ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก”ฮันกยองพยายามล็อกตัวของฮยอกแจไว้ พยาบาลและหมอคนอื่นๆเมื่อได้ยินเสียงร้องก็รีบเข้ามาดูพบคนไข้ฮยอกแจกำลังคลั่ง เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นแทบทุกวัน ทุกคนรีบเข้ามาช่วยจับร่างที่ดิ้นไปดิ้นมาของฮยอกแจ


“ฆาตกร!!! แกมันฆาตกรชัดๆ!!!”ฮยอกแจชี้หน้าด่าฮันกยองที่พยายามเข้ามาควบคุมสติของร่างผอม นางพยาบาลจึงรีบจัดการเอายาระงับประสาทมาใส่ในหลอดวัคซีน


“เดี๋ยวครับ! ฮยอกแจรับยาระงับเยอะเกินไปแล้ว!”หมอจีนทักท้วงเมื่อว่ากำลังเตรียมยาระงับประสาท ทุกครั้งที่เกิดเหตุการณ์นี้ฮยอกแจจะถูกให้ยาระงับทุกครั้ง แต่มันมากเกินไป


“แล้วจะให้ทำยังไงล่ะครับคุณหมอฮันกยอง!? คนไข้คนนี้คุมสติตัวเองไม่อยู่แล้ว!”ไม่ฟังคำทักท้วงใดๆต่อ เขาจัดการฉีดมันเข้าเส้นเลือดที่แขนของฮยอกแจ ร่างผอมที่กำลังอาละวาดค่อยๆสงบลง เหลือแค่หยาดน้ำตาที่มันยังคงไหลไม่หยุดเท่านั้น ฮันกยองมองการกระทำนั้นก่อนที่จะหันมามองชายที่ฉีดยาด้วยสายตาน่ากลัว คนถูกมองสะดุ้งเฮือก


“ชิ!.. ช่างเถอะ ขอโทษที่รบกวนทุกท่านนะครับ ต่อไปนี้ผมจะดูแลเขาเอง ช่วยบอกให้แม่บ้านมาทำความสะอาดด้วย”ฮันกยองสถบอย่างไม่พอใจก่อนที่จะอุ้มร่างที่เบาหวิวขึ้น เมื่อทุกคนเห็นดังนั้นจึงค่อยๆทยอยออกไป เมื่อทุกคนออกไปหมดแล้ว ฮันกยองค่อยๆวางร่างของฮยอกแจลงบนเตียงนอนเตียงเดิมช้าๆก่อนที่จะนำผ้าห่มของคลุมร่างนั้นไว้



ร่างสูงจัดการปิดแผลที่ถูกฉีดยานั้นแล้วออกไปจากห้อง.. ทิ้งร่างของฮยอกแจที่กำลังเข้าสู่นิทราภายในห้องกว้างนั้นเพียงคนเดียว..

เสียงทุ้มนั้นยังเสียงก้องอยู่ภายในหู.. ช่างน่ากลัวเหลือเกิน.. ชายคนนั้นเดินมาพร้อมก้อนเค้กสีแดงที่น่าสะอิดสะเอียนที่สุดเท่าที่เคยเห็นมา ในความทรงจำมองเห็นเพียงร่างสีดำขนาดมหึมาเท่านั้น วันนั้นเป็นวันที่ 4 เมษา.. ปีวันเกิดที่เป็นจุดสิ้นสุดแห่งความสุขและเป็นจุดเริ่มต้นแห่งความน่ากลัว


ไม่อยากให้ถึงวันนั้น.. กลัว.. เขาจะปรากฏตัวทุกๆปีในวันที่ 4 เมษา พร้อมเค้กสีแดง.. เทียนหนึ่งอัน.. มีดหนึ่งเล่ม.. พร้อมร้องเพลงวันเกิด..






แพรขนตาหนาค่อยๆปรือตามาอย่างอ่อนล้า.. มองเงาสีดำขนาดใหญ่อยู่เหนือร่างเขา.. ดวงตาสีดำนั้นจ้องมองเขาอย่างน่ากลัว.. ไม่จริง.. ไม่จริง.. วันนี้วันที่เท่าไร.. ดวงตากลมค่อยๆกรอกไปมองปฏิทินที่ตั้งวางอยู่บนโต๊ะ..





ฮันกยองกล่าวอย่างตกใจเมื่อเห็นคนไข้คนเดิมเข้ามายังห้องของฮยอกแจ จองจีวอนยืนถือมีดปอกผลไม้เหมือนเมื่อวันวาน แถมวันนี้ยังเข้ามายังยืนค้ำเตียงฮยอกแจ! ร่างสูงรีบเข้าไปล็อกตัวจีวอนไว้ คนอื่นๆเห็นดังนั้นจึงรีบเข้ามาช่วย


“ว๊ากกกกกกกก!!! ปล่อยฉัน!!!!!!! ฉันแค่อยากเข้ามาดูตุ๊กตาเท่านั้น!! ปล่อยย!!!”ร่างใหญ่คำรามออกมาอย่างบ้าคลั่ง ฮันกยองบิดแขนใหญ่นั้นจนหมดแรงปล่อยมีดลง คนที่เหลือพยายามช่วยกันนำร่างของจีวอนออกไป ฮยอกแจลุกขึ้นก่อนที่จะถอยตัวติดกำแพง มองใบหน้าที่น่ากลัวพยายามจะเอื้อมเข้ามาคว้าเขา.. วันที่ 4 เมษามาแล้ว.. เขากำลังมา..






ทุกคนสะดุ้งเฮือก ร่างผอมหวีดเสียงร้องอย่างหวาดกลัว มือทั้งสองกุมหัวตัวเองแน่น วันที่ต้องเจอกับมันทุกๆปี เขาไม่สามารถฝืนมันได้ ได้แต่รอคอยความน่ากลัวเท่านั้น...ร่างผอมเริ่มทำร้ายตัวเองอย่างบ้าคลั่ง ทั้งทุบตี กรีดตามแขนขาว ดวงตากลมเหลือบมีดก่อนที่จะรีบตะเกียกตะกายหยิบมันมา


“ฮยอกแจ!”ฮันคยองรีบวิ่งขึ้นเข้าไปรวบตัวผอมๆนั้นไว้ ก่อนที่จะหยิบข้อมือเล็กที่ถือมีดเล่มคมนั่น ฮยอกแจพยายามสะบัดตัวหนี มือเล็กนั่นกำลังยื้อมีดเข้าหาตัวเอง

“ปล่อยผม!! ผมไม่อยากเจอเขา!! ปล่อย!”ฮยอกแจดีดดิ้นภายในร่างของฮันกยอง ร่างสูงพยายามจับด้ามมีดออกจากมือของฮยอกแจ แต่ร่างนั่นกลับไม่ทำตาม พยายามสะบัดมือออกจากมือของฮันกยองลูกเดียว


“อย่าสะบัดมืออย่างนั้นสิครับ!! มันอันตราย”

“ไม่!!! ขอร้อง! ขอร้องปล่อยผม!!”

มือหนาจับด้ามคมมีดไว้ทำให้เลือดสีข้นค่อยๆไหลซึมออกมาจากง่ามนิ้ว อาบลงมาถึงมือขาวซีดและไหลตามแขนจนถึงปลายศอก ฮยอกแจเหลือบมองหยาดน้ำเหลวๆสีข้นที่ค่อยๆไหลรินก่อนที่มันจะหยดลงพื้น ร่างผอมค่อยๆเงยขึ้นเหลือบมองคนตรงหน้า เลือด.. เลือด.. มือบางค่อยๆคลายมีดนั้นอย่างหมดแรง..


ฮันกยองดึงด้ามมีดนั้นออกมาจากมือของตัวเอง ถ้าเขาไม่ทำแบบนี้ฮยอกแจคงแกว่งมีดไปโดนใครเข้า นางพยาบาลที่เห็นรีบปรี่เข้ามาพร้อมอุปกรณ์ทำแผล ดวงตาคมมองฮยอกแจอย่างเจ็บปวด.. เด็กคนนนี้ช่างน่าสงสาร..


“คุณหมอ.. ผมขอโทษ.. ผมทำร้ายคุณ..”น้ำตาใสๆไหลพรากอาบแก้มเนียนที่แห้งผาก ใบหน้าที่เคยซีดเริ่มซีดลง.. เห็นเลือดนั้นทำให้มีสติขึ้นมา สิ่งที่เขาทำมันไม่ต่างอะไรไปจากผู้ชายคนนั้นเลย

“ฮยอกแจ ไม่ต้องห่วง วันนี้ฉันจะอยู่ข้างๆนายทั้งวัน ไม่ต้องกลัวว่าใครจะทำร้ายนายนะ”ร่างสูงพูดพลางเอามืออีกข้างลูบผมนิ่มนั้นเบาๆ ก่อนที่จะคลี่ยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน ฮยอกแจมองใบหน้าของคนตรงหน้าก่อนที่จะค่อยๆยิ้มออกมาช้าๆ.. นี่คือจุดเริ่มต้นของความสุขอีกครั้งของผมใช่ไหม..







แสงอาทิตย์สีส้มอ่อนสะท้อนออกมาเพียงริบหรี่ผ่านหน้าต่างบานกว้าง แสดงให้เห็นว่ามันเป็นแสงอาทิตย์สุดท้ายของวันนี้ ดวงตากลมสีดำสนิทหันไปมองมันที่กำลังจากไปอย่างสงบ แม้ว่าภายในความทรงจำที่แสนมืดมิดของเขาจะน่ากลัวเพียงใด แต่ตอนนี้เขาก็ไม่กลัวมันแล้ว.. เพียงแค่คุณหมอก็อยู่กับเขา ร่างผอมลอบหันมองร่างสูงที่นั่งเขียนงานอยู่ก่อนที่จะคลี่ยิ้ม ลีฮยอกแจไม่มีทางรู้ว่าฮันกยองกำลังเขียนอาการโดยรวมของฮยอกแจอยู่ ร่างสูงยกยิ้มขึ้นมาอย่างพอใจ ตอนนี้อาการของฮยอกแจนับว่าดีขึ้นมาก


ครืด.. ครืด..



มือถือเครื่องหรูสั่นสะเทือนอยู่บนโต๊ะข้างๆกายของฮันกยอง ร่างสูงยื่นไปรับมัน ฮยอกแจมองท่าทีนั้นอย่างงงๆ คุณหมอของเขาอยู่ๆทำไมถึงทำหน้าเครียดๆอย่างงั้นล่ะ..


“ครับๆ.. ผมจะไปเดี๋ยวนี้”สิ้นคำ ฮยอกแจรีบโผเข้ากอดคนตรงหน้าซะเต็มรัก ฮันกยองตกใจที่อยู่ๆร่างผอมนี่ก็กระโดดจากเตียงเข้ากอดเขา ตัวเล็กๆนั่นกำลังสั่นเทิ่ม..


“อย่าไป.. อ.. อย่าไปนะครับ เอาผมไปด้วยก็ได้ อย่าให้ผมอยู่คนเดียว ผ.. ผมจะกินข้าวให้หมดจานทุกครั้ง ผมจะ.. จะ..ทำตามที่คุณหมอสั่ง อย่าหนีผมนะ”ฮยอกแจกล่าวเสียงสั่น มือเล็กจิกเข้าที่เสื้อกราวน์สีขาวแน่น ถ้าอยู่ๆคนๆนี้หายไปเขาคงไม่สามารถคุมสติตัวเองได้.. ความกลัวเข้าครอบงำ.. พร้อมๆกลับความมืดข้างนอก ไร้แสงอาทิตย์อีกแล้ว.. และกำลังไร้ฮันกยอง..


“ขอโทษนะ ผมเอาคุณไปด้วยไม่ได้ แต่ไม่มีใครทำร้ายคุณหรอก เชื่อผมสิ”ฮันกยองพูดพลางลูบผมนิ่มๆของฮยอกแจ ใบหน้าของร่างผอมดูซีดลง.. เขากลัว.. ไม่.. อย่า..


“เดี๋ยวผมมานะ ท่านประธานเขาเรียกหมอและพยาบาลทุกคนประชุมด่วนน่ะ”ฮันกยองประคองร่างผอมไปที่เตียง แล้วยกตัวที่แสนเบาหวิววางลงบนเตียงนุ่ม ก่อนที่จะคลี่ยิ้มให้เป็นครั้งสุดท้าย ร่างสูงหมุนตัวเดินออกไปยังประตูบานกว้างก่อนที่จะปิดมันลงโดยไม่ลืมปิดไฟภายในห้องนั้น

เสียงเข็มนาฬิกาเดินไปเรื่อยๆ.. เช่นเดียวกับฮยอกแจที่เริ่มผวามากขึ้น ตอนนี้เขาอยู่คนเดียว ในห้องเงียบๆคนเดียว ไม่มีใครอยู่แล้ว คุณหมอก็ไม่อยู่ ..เราต้องตั้งสติ..

ฮยอกแจได้แต่บอกกับตัวเองอย่างนั้น เขาต้องพยายามไม่กลัวเพื่องานของคุณหมอด้วย แขนเล็กลีบเผลอสะกิดราวเตียงจนเกิดเสียงทำให้ร่างทั้งร่างเผลอสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ ใจเย็น.. วันเกิดปีนี้ต้องไม่มีอะไร.. ต้องรีบนอน..

คิดได้ดังนั้นก็รีบคลุมโปงปิดร่างทั้งร่างไว้ แม้จะพยายามข่มตาหลับเท่าไรก็ทำได้เพียงข่มตาเท่านั้น ตอนนี้ประสาทสัมผัสทุกส่วนของเขากำลังเฉียบคมขึ้นอย่างน่ากลัว ระแวงทุกอย่าง




บานประตูห้องค่อยๆเปิดแง้มออกมา ทำเอาหัวใจดวงน้อยๆหล่นวูบ รู้สึกถึงขนที่สันหลังตั้งชัน ใคร? ใครเข้ามา? คุณหมอรึเปล่า? ได้แต่คิดเข้าข้างตัวเอง แต่ร่างกายของฮยอกแจไม่ได้โกหกแม้แต่น้อย.. มันกำลังสั่น


ร่างกายเขากำลังบอกว่ากลัวอาคันตุกะที่เข้ามา

ตึก ตึก

เสียงฝีเท้าดังขึ้นเรื่อยๆ ดวงตากลมเหลือบมองเงาที่กำลังทอดซ้อนทับร่างเขา แม้ภายในห้องจะมืด แต่เขาเองรู้สึกลมหายใจหอบระรัวของบุคคลอีกคนในห้อง



“แฮ่ก.. แฮ่ก...”ฮยอกแจหอบหายใจเบาๆอย่างตื่นตัว เหงื่อเย็นชื้นไหลอาบใบหน้าเนียน ร่างกายสั่นจนตัวเองยังรู้สึกได้ คนข้างนอกค่อยๆยื่นตัวเข้ามาหาเขามากขึ้น ก่อนที่ปลายผ้าห่มด้านบนของเขาจะรู้สึกอะไรบางอย่างกดทับลงมา มือหนาของคนตรงหน้ากำลังจะเลื่อนผ้าห่มของเขาลง.. ฮยอกแจเหลือกตามองมือนั้นด้วยหัวใจที่เต้นระรัว จนเขารู้สึกถึงมันได้ ยิ่งผ้าห่มเลื่อนลงมามากเท่าไร เสียงตุบๆที่อยู่ภายในอกของเขามันก็ดังเร็วขึ้นเรื่อยๆ

ตอนนี้ทุกอย่างช่างรวดเร็วเหลือเกินสำหรับลีฮยอกแจ รู้สึกได้อย่างแรกคือเลือดข้นๆเหนียวๆที่สาดกระเซ็นใส่ใบหน้าของตน อย่างที่สองคือร่างของจีวอนที่กำลังถือตุ๊กตาแทนมีดเล่มเดิมล้มลงกับพื้น และอย่างที่สามคือ.. มีอีกคนอยู่ในห้อง






เสียงที่แสนคุ้นหูดังขึ้น ฮยอกแจถอยตัวเองหนี บรรยากาศที่คุ้นเคย กลิ่นคาวเลือดแบบนี้.. คืนวันที่ 4 เมษายน!!!


เสียงกรีดขอบเนื้อ เสียงมีดเล่มคมกำลังแหวกเข้าทุกอณูของร่างกายเข้าหูเขา เสียงเลือดสดที่ทะลักออกมา ฮยอกแจเอามือปิดหูแน่น ไม่อยากฟัง!! เขาไม่อยากฟัง!!!!!






“ไม่!!!!! หยุดเถอะ!!!! หยุดเถอะได้โปรด!!!”ฮยอกแจกรีดร้องอย่างทรมาน พยายามหวีดเสียงร้องออกให้ดังที่สุด ให้หนีเสียงตรงหน้า เขาวิ่งหนีมันไม่ได้ ขาที่ควรจะมีประโยชน์กับเป็นกำลังให้เขาไม่ได้เลย






ชายคนหน้าค่อยๆแผ่วเสียงเบาลง เสียงควักก้อนเนื้อดังขึ้น ร่างผอมรู้สึกถึงนิ้วมือที่แทรกเบียดกับเนื้อภายในได้ ก่อนที่เสียงนั้นจะเงียบลง ร่างทะมึนลุกยืนขึ้น แม้จะมองไม่เห็นหน้า แต่ฮยอกแจก็เห็นของเหลวหยดแหมะๆจากมือใหญ่นั่น

แสงเทียนถูกจุดขึ้นโดยไฟแช็คของคนตรงหน้า หัวใจสีแดงที่แน่นิ่งย้อมไปด้วยเลือดสีแดงสดถูกเทียนวันเกิดเล่มเล็กปักเข้าไป ฮยอกแจค่อยๆเลื่อนสายตามองเจ้าของเค้กวันเกิดสุดแสนจะน่าสะอิดสะเอียน ..คุณหมอของเขา ฮันกยอง..


“ไม่จริง.. คุณหมอ.. คุณ.. ไม่..”ฮยอกแจส่ายหัวไปมาอย่างไม่เข้าใจ ทั้งๆที่เขาคิดว่าคุณหมอจะช่วยปกป้องเขาแท้ๆ.. แต่ที่จริงแล้วสิ่งที่เขากลัวกลับอยู่ใกล้ตัวขนาดนี้เชียวเหรอ...? ทำไม..


“เป่าเทียนสิฮยอกแจ แล้วมากินเค้กกันดีมั๊ย?”ใบหน้าอ่อนโยนของฮันกยองยังคงยิ้มเหมือนเดิมแท้ๆ.. แต่เพียงมีดเล่มหนึ่ง เทียนหนึ่งอัน เค้กสีแดง และเลือดที่ติดอยู่บนใบหน้าของฮันกยองมันทำให้ดูเปลี่ยนไปขนาดนี้เลยรึ..

แอ๊ด...

“ฮยอกแจ ฉันยกเลิกแคมป์ที่ต้องไปเพื่อมาเยี่ยมนายนะ.... กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด !!!!!!!!!”เพื่อนสาวยุนอาเปิดประตูเข้ามาพร้อมถือกล่องเค้กเข้า แต่เมื่อเห็นสภาพในห้องก็ร้องกริ๊ดอย่างตกใจ ฮันกยองรีบวิ่งเข้าไปก่อนที่จะใช้มีดอันแหลมคมแทงเข้าตรงกลางหัวใจของเธออย่างรวดเร็ว หล่อนสำลักเลือดที่ดันสวนขึ้นคอ ฮันกยองเห็นดังนั้นก็ชักมีดออกมาก่อนที่จะแทงเข้าซ้ำที่คอของเธออีกครั้ง.. และนิ่งสนิท..


“ปีนี้มีเค้กตั้ง 2 ก้อนนะ ดีใจมั๊ย? ไม่ต้องห่วงนะ งานวันเกิดของนายจะมีต่อไปทั้งคืน เพราะทุกคนอยู่ในห้องประชุม”ฮันกยองยิ้มอย่างจริงใจก่อนที่จะแทงซ้ำอีกครั้งเข้าตรงหัวใจของหญิงสาวและพยายามจะควักมันขึ้นมา.. ฮยอกแจมองการกระทำนั้น..






“ฮะ.. ฮะ..”ร่างผอมหลุดเสียงออกมาเบาๆ.. ฮันกยองไม่ได้หันไปมองแต่อย่างใด ลงมือเตรียมเค้กชิ้นที่สองราวกับมันเป็นเรื่องปกติ ฮยอกแจทำได้แค่มอง.. งานวันเกิดของตัวเองโดยที่ทำอะไรไม่ได้เลย..

ร่างผอมของลีฮยอกแจเอ่ยเสียงสั่นพลางกอดร่างผอมๆของตนเอง ใบหน้าซีดเผือก เหงื่อชื้นไหลซึมตามใบหน้า ฮันกยองมองคนไข้ของตนก่อนที่จะลูบหัวนิ่มๆนั้นอย่างอ่อนโยน




Talk กะ กิ

ฟิควันเกิดอะไรเนี่ย! 55555+
หวังว่าสักวันกิจะแต่งฟิคแบบปกติๆกับเขามั่ง 555+
ติชมตบตีก่นด่าได้งับ^^ (ถึงเค้าจะSMแต่แรงมากก็ไม่เอาน้าตัวTwT คริๆ กลัว)

=[]=!!

ฟิกแอบโรคจิต

น่ากลัวมากไรเตอร์

แต่สนุกอะ

เนื้อหาน่าติดตามม

=[]=!!

ฟิกแอบโรคจิต

น่ากลัวมากไรเตอร์

แต่สนุกอะ

เนื้อหาน่าติดตามม

ฆาตกรเป็นหมอฮันซะงั้น

หักมุมสุดยอดเลย

คนที่ใกล้ชิดที่สุดกลับกลายเป็นคนที่ไก่กำลังต่อต้านและหวาดกลัว

เนื้อเรื่องชวนค้นหาและน่าติดตามมากๆ

ขอบคุณสำหรับฟิคครับ

^_________^

คนแต่ง...

สุดยอดจิงๆ 55+

สุดยอด นับถือไรเตอร์จริงๆๆ แต่งฟิคได้จิตมากๆๆ ซึ่งเราก้ชอบมากๆๆอิอิ(จิตกว่าไรเตอร์) นานๆๆจะได้อ่านฟิคแนวนี้ อ่าา ชอบเปนที่สุด^^^^

จิตมากกกก

แต่สนุกอ่ะ บรรยายซะเห็นภาพเลย