[SF] Destiny of God <Han*Hee> 3/3

Title:: (ชื่อเรื่อง) Destiny of God
Author:: (ผู้แต่ง) MasH!Ro
Category:: (หมวดหมู่) DraMa
Pairing:: (คู่หลัก) Hannie HeeniM ReaL
Rating:: PG -13
Parting :: -3มั้ง
Author’s Note::

เหตุที่แต่งเรื่องนี้เพราะรู้ว่าแต่ง NCไม่ค่อยดีเท่าไหร่ นี่เป็นเรื่องแรกที่ไม่ติกเรทของข้าพเจ้าเอง

อยากแต่งให้คนอ่านเศร้า แต่มันคงไม่เศร้าเท่าไหร่ ฝากฟิคเรื่องนี้ด้วยน่ะจ้ะ เจ๊พยายามเต็มที่แล้ว

ขอบคุณน้องสาวขอเจ้ที่ประทานชื่อเรื่องมาให้ ขอบคุเมมเบอร์ของเจ้ทุกคนเน้อ รักน่ะจ้ะ


ปอปลาลอลิง. วิพากษ์วิจารณ์กันให้เต็มทีน่ะค่ะ


INTRO


คุณเคยคิดหรือไม่ว่า การที่คนเราได้พบเจอกัน มันเป็นพรหมลิขิตที่พระเจ้ากำหนดมา
ครับ.. ผมเป็นคนหนึ่งที่ไม่เชื่อเรื่องแบบนี้
แต่... เมื่อพบเจอกับเค้าคนนั้นมันก็ทำให้ผมรู้ว่า "พรหมลิขิตนั้นมีอยู่จริง"

นี่เป็นคืนหนึ่งที่ หิมะแรกได้โปยปรายความเหน็บหนาวมาให้กับผม ผมเดินทอดกายไปตามถนนที่ขาวโพน
ผมเชื่อว่า ความเหน็บหนาวทำให้คนรู้สึก เหงา
ขณะที่ผมปล่อยอารมณ์ของตัวเองให้เป็นไปตามบรรยากาศอันเงียบสงบ เหน็บหนาวและโดดเดี่ยว

"เฮ้ย!!! คุณระวังฮะ!! "

เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดด !!

"เกือบแย่แล้วน่ะคุณ ทำไมไปเดินกลางถนนแบบนั้นละ " เสียงผมที่กำลังพูดกับคนคนหนึ่งที่ผมเพิ่งช่วยชีวิตเค้าจากอุบัติเหตุเมื่อครู่

"........" นี่คือ คำตอบครับ

"คุณ ผมกำลังพูดกับคุณอยู่น่ะ "


โครมมมมมมมมม!!!

เสียงนั้น คงไม่ต้องถามน่ะครับ เค้าล้มลงไปแล้ว กรรมของผมจริงๆเลย เฮ้อ!

"คุณ ..... เป็นอะไรไปอ่ะ แย่แล้วแถวนี้ก็ไกลจากโรงบาลมาก ไปห้องผมก่อนละกัน "

ฮีชอลหมดหนทาง ก็ไม่รู้ทำไมเหมือนกันถึงต้องเอาคนแปลกหน้าเข้ามาห้องพักของตัวเอง

หน้าสวย วางคนร่างหนาที่เพิ่งเจอกันลงที่นอนนุ่มของเค้า ก่อนที่จะถอดสัมภาระต่างๆของคนตัวใหญ่ออก

ผ้าอุ่นๆประคบที่หน้าผาก เชืองช้าเนิ่นนาน สิ่งที่ฮีชอลกระทำอยู่นั้น เค้าเองก็ไม่รู้สาเหตุเหมือนกันว่า ทำไมเค้าต้องทำ ???

แว๊บมาเม้น


เรื่องที่ไม่NCของเจ้บิง O[]o!!!
เหลือเชื่อ!!! (หลบตรีน กร๊ากกๆๆ)


ป.ล. เด่วกิจะเอาฟิคเรื่องนี้ขึ้นอินโทรนะงับ=w=

Title:: (ชื่อเรื่อง) Destiny of God
Author:: (ผู้แต่ง) MasH!Ro
Category:: (หมวดหมู่) DraMa
Pairing:: (คู่หลัก) Hannie HeeniM ReaL
Rating:: PG -13
Parting :: Part 1

โอ้ววววววว

คิดว่าฮันพูดไม่ได้

เหอๆ

แอบเศร้า

เคล้าโชคชะตา

โอ้ววววววววววว

มายเดส

อิอิ

โศกเศร้าเคล้าน้ำตา...
เห็นด้วยกับ E โบ๊ท...นึกว่าป๋าฮันพูดไม่ได้ ฮ่า...
รอกันต่อ
สู้ ๆ นะบิง แล้วโยจะมาตามอ่านบ่อย ๆ

Title:: (ชื่อเรื่อง) Destiny of God
Author:: (ผู้แต่ง) MasH!Ro
Category:: (หมวดหมู่) DraMa
Pairing:: (คู่หลัก) Hannie HeeniM ReaL
Rating:: PG -13
Parting :: Part 2



เช้าตรู่ที่อาทิตย์สดใส แดดอ่อนๆลอดผ่านกระจกใส สู้ดวงตาของร่างเล็ก

"อ่าาาาา.......เช้าแล้วหรอ? " ร่างเล็กพลิกตัวหันหน้ามามองคนน่าหล่อที่นอนเคียงข้าง "นายนี่หล่อจังเลยน่ะ จะผิดมั้ยที่ชั้นจะหลงชอบนายเข้าแล้ว "
ร่างสูงเริ่มขยับตัวเพราะเสียงที่ได้ยินจากคนตัวเล็กนั้นแหละ

"นี่ๆ ตื่นหรือยัง เมื่อคืนชั้นฝันด้วยล่ะ ฝันว่านายอ่ะ พูดได้ " ร่างเล็กตาแป๋ว

"......." ฮันกยองยกยิ้มที่มุมปาก เค้าพร้อมที่จะพูดกับฮีชอลแล้วละ

"นายไม่ได้ฝันฮีชอล ชั้นพูดกับนาย " ฮันกยองพูดทำเอาคนตัวเล็กตาค้าง "ไอตี๋ นายหลอกชั้นว่าเป็นใบ้มาตลอดเลยหรอ ?"

"ชั้นขอโทษน่ะ ชั้นไม่ได้พูดกับใครเลยหลังชั้นตาบอด " ฮันกยองสารภาพ

"เอาละไปอาบน้ำก่อนเด๋วเรามีเรื่องคุยกันยาว โทษฐานที่นายให้ชั้นฝอยคนเดียวมาตลอดสองเดือน " ฮีชอลออกคำสั่ง

"อืม แต่นายต้องไปร้านนิ" ฮันกยองเอ่ย

"ไม่ไปแล้ว วันนี้นายต้องตอบคำถามชั้นแล้วล่ะ ฮาๆ" ร่างเล็กหัวเราะ ผมไม่โกรธเค้าหลอกครับ ผมดีใจสุดๆเลยที่ผมและเค้าจะได้คุยกันไม่ผ่านกระดานไวท์บอร์ดแล้ว
หลังเสร็จจากมื้อเช้า ทั้งสองร่างก็นั่งประทับที่โซฟา

"เอาละ ฮันกยอง ชั้นจะไม่ถามนายน่ะ นายมีอะไรจะเล่าให้ชั้นฟังก็เริ่มมา " ฮีชอลอยากฟังคำพูดของฮันกยอง นั้นคือนิสัยเค้าไม่อยากซักถามแต่อยากให้พูดมาเอง

"อืม ชั้นจะเล่าให้นายฟัง แล้วแต่นายจะเชื่อหรือไม่เชื่อน่ะ " ร่างสูงเกริ่น

"ชั้นเป็นคนจีน ชั้นต้องการจะมารักษาดวงตาที่เกาหลี ชั้นบินมาที่นี่คนเดียว ชั้นเคยเป็นนักแสดงที่จีนชื่อ หานเกิง แล้วชั้นก็ประสบอุบัติเหตุจนตาชั้นบอด สังคมที่นั้นทำร้ายชั้น
ผู้คนต่างสาปส่งเมื่อชั้นไม่สามารถทำงานได้เหมือนเดิมแล้ว ชั้นทนอยู่ที่นั้นไม่ได้ ชั้นมีคู่หมั้นที่นั้น แต่เค้าก็ทิ้งชั้นไปเพราะตาชั้นมันบอด ชั้นรักเค้ามาก ชั้นก็รู้ว่าเค้าก็รักชั้น
เพียงแต่ผู้ใหญ่ไม่อนุญาติให้เราแต่งงานกัน ชั้นเลือกมาที่เกาหลีก็เพราะจะมารักษาตา แต่เมันไม่ง่ายเลยคนตาบอดแบบชั้น
ตัวคนเดียวในเมืองหลวงของที่นี่ ชั้นท้อถอยมาก ชั้นจึงพยายามฆ่าตัวตายในวันนั้นที่เจอนายนั้นแหละ"

"....." ฮีชอลน้ำตาคลอ
ทำไมชีวิตเค้าเศร้าขนาดนี้ คนเราอยู่สังคมแห่งมายา เค้ามีจุดจบที่ทำร้าย และ ทำลาย คนได้ถึงเพียงนี้

"และตั้งแต่ชั้นเจอนาย นายเข้ามาทำให้ชั้นมีความหวัง มีกำลังใจ ฮีชอล ชั้นขอบใจนายจริงๆน่ะ " ร่างสูงพามือหนาทั้งสองประคองใบหน้าเล็ก

"ชั้นจะมีโอกาสที่จะได้เห็นหน้านายจัง คนที่ดีที่สุดสำหรับชั้น "

"นายอยากเห็นหน้าชั้นหรอ ? " ฮีชอลถาม

"ช่ายสิ แต่มันคงไม่โอกาสนั้นหรอก " น้ำใสๆจากร่างสูง ไหลรินลงสองแก้มสาก

"มีสิ ชั้นจะทำให้นายได้เห็นน่าชั้นน้ะ ฮันกยอง "

ฮีชอลพูดออกไป เพราะเค้ารู้สึกรัก ผูกพัน กับคนคนนี้เหลือเกิน หากจะบอกว่ามันมาจากความสงสารก็คงไม่ผิด ผมสงสารเค้าจัง มันอาจเป้นช่วงเวลาสั้นสำหรับใครหลายคน
แต่ช่วงเวลาแค่นี้ ผมก็สามารถบอกได้เลยว่า ผมรักเค้าแล้วละ ความผูกพันนี้จะยังคงอยู่ต่อไปน่ะ ฮันกยอง

"ฮีชอล ชั้นขอจูบนายได้มั้ย "

"........." สองมือหนาประคองหน้าเล็กมาใกล้ มอบจุมพิตที่แสนวิเศษ หอมหวาน เนิ่นนาน แล้ววันนี้ก็ทำให้ทั้งสองเปิดประตูหัวใจยอมรับรักซึ่งกันและกัน

"ขอบคุณมากน่ะ ฮีชอล "

"อืม ชั้น รัก นาย น่ะ ฮัน " ทำไมผมพูดออกไปได้น่ะ แต่ใจผมมันพูดนิครับ บังคับหัวใจตัวเองไม่ได้หรอกครับ
แล้วตั้งแต่นั้นผมมีเค้าเป็นคนรู้ใจมากตลอด ฮีชอลเป็นคนน่ารัก สดใส ขี้อ้อนด้วยน่ะครับ ผมรู้สึกดีกับเค้ามากจริงๆ

...........
...........
...........


ผมมาอยู่ที่เกาหลีเป็นเดือนที่สามแล้วละครับ แล้ววันนี้เองฮีชอลพาผมมาโรงพยาบาล เค้าบอกว่าเค้าต้องมาตรวจสุขภาพทุกปี
วันนี้ผมรู้สึกว่าเค้า สดใส อารมณ์ดีเป็นพิเศษ "ฮีชอล วันนี้ดูนายมีความสุขจัง"

"ช่าย ชั้นมีความสุขที่สุดเลยล่ะ "

"ทำไม ? "

"ชั้นทำสิ่งที่ดีที่สุด สิ่งที่ทำให้ชั้นมีความสุขที่สุดมาไง " ฮีชอลพูดเสียงใส

"ทำอะไรมาหรอ บอกชั้นบ้างสิ" ฮันกยองถาม

"เด๋ววันหนึ่งนายก็รู้เองละ ออ่ หมอว่าไงบ้างเรื่องตาของนาย "

"เค้าบอกว่ายังไม่มีผู้บริจาคดวงตาที่เค้ากับชั้นได้ ต้องรอหน่อย " ฮันกยองเสริมต่อ"ชั้นจะรอวันที่ชั้นได้เห็นหน้านายน่ะ ฮีชอล "

"อืม ทนอีกไม่นานน่ะคนดีของชั้น เรากลับกันเถอะ" ฮ๊ชอลจูงมือของร่างสูงกลับห้องพัก




4 เดือนผ่านไปแล้วววววว.......
~~~~~~RRRR~~~~~~
"ยอบอเซโย ผมฮันกยอง ครับ " ชายหนุ่มรับโทรศัพท์

"ดิชั้นโทรจากโรงพยาบาลโซลน่ะค่ะ ยินดีกับคุณด้วยน่ะค่ะ ขณะนี้เราได้กระจกที่เหมาะกับคุณแล้ว สะดวกมาผ่าตัดอีกสามวันได้มั้ยค่ะ "

"จริงหรอครับ ครับๆๆ ขอบคุณครับ " ร่างสูงดีใจจนน้ำตาไหล

"ฮีชอลลลลลลลลลลลลลล ชั้นๆๆ กำลังจะได้เห็นหน้านายแล้วล่ะ ชั้นดีใจจังเลย ฮีชอล " ร่างสูงกระโดดอย่างดีใจ ฮีชอลเองก็รู้สึกดีใจจนน้ำตาล้นเอ่อ

"ชั้น ดี ใจ ด้วยน่ะ ฮัน " ร่างเล็กปล่อยน้ำใสๆไหลรินอาบสองแก้มนิ่ม โดยอีกคนไม่รู้เลยว่า เค้ากำลังร้องไห้

"ชั้นไปทำงานน่ะ ฮัน " ฮีชอลลา ไปอย่าเศร้าๆ จนฮันกยองเองก็รู้สึกได้





และวันนี้เป็นครั้งแรกในรอบสี่เดือนที่เค้าเปิดโทรศัพท์มือถือของเค้าที่เคยใช้ที่เมืองจีน

~~~RRR~~~~

[พี่หานเกิงค่ะ พี่อยู่ที่ไหน ชั้นเป็นห่วงพี่จังเลย ] ปลายสายเอ่ยขึ้น <มันบังเอิญเกินไปหน่อยมั้ย??>

"อะ....เออ...เธอยังโทรหาพี่อยู่อีกหรอ " ฮันกยอง หรือ หานเกิง อ้ำอึ้ง

[พี่ค่ะ ชั้นเป็นห่วงพี่ที่สุดเลย ชั้นรอพี่จะกลับมาอยู่นะ ]

"หวงอี้ พี่คิดถึงเธอนะ " หานเกิงพูดทั้งน้ำตา

" อีก สาม วันพี่จะผ่าตัดตาแล้ว ตอนนี้พี่อยู่ที่โซล" ร่างสูงต่อ

[ชั้นจะไปหาพี่ รอชั้นน่ะ ] ปลายสายพูดจบ สัญญาณก็ถูกตัดขาดไป

"นี่เราทำอะไรไปเนี๊ย แล้วฮีชอลละ เฮ้อ!!" ร่างสูงปล่อยตัวเองหลับไหลไปสู่ห้วงนิทรา



......แสงอาทิตย์อ่อนแรง ของวันถัดมา.........

"ฮัน นายจะผ่าตัดอีกพรุ่งนี้ใช่มั้ย " ฮีชอลถาม

"ช่ายแล้วละ ชั้นใกล้ได้เห็นหน้านายแล้วนะ " ฮันกยองโอบไหล่เล็ก

"ถ้านายมองเห็น ถ้าชั้นน่าตาไม่ดีนายยังจะคบชั้นต่อไปมั้ย ? "

"แน่นอนสิ ต่อให้นายเป็นอะไรก็ตามเถอะ ชั้นจะอยู่เคียงข้างนาย ฮีชอล " ร่างสูงกระชับอ้อมแขน

"แต่ชั้นจะบอกว่าพรุ่งนี้ชั้นต้องไปดูแม่ที่เข้าโรงพยาบาล ไม่รู้จะกลับวันไหน นายต้องไปผ่าตัดเองน่ะ " ฮีชอลพูด "ชั้นจะไปส่งนายทีโรงพยาบาลก่อน ชั้นไปหาแม่น่ะ "

"นายกลับไปดูแลแม่เถอะ แล้วรีบกลับมาหาชั้นไวๆน่ะ ชั้นอยากเห็นหน้านายเป็นคนแรก คิมฮีชอล "

"อะ...อื้ม " ร่างเล็กปลาบปลื้มจับขั้วหัวใจ เค้าจะได้เห็นชั้นแล้ว ฮันกยอง นายจะยังรักชั้นมั้ย หากเห็นหน้าชั้นแล้ว ????







ปล. ช่วยติดตามทีน่ะ

Title:: (ชื่อเรื่อง) Destiny of God
Author:: (ผู้แต่ง) MasH!Ro
Category:: (หมวดหมู่) DraMa
Pairing:: (คู่หลัก) Hannie HeeniM ReaL
Rating:: PG -13
Parting :: Part 3 THE END


....แล้ววันผ่าตัดก็มาถึง......

"ชั้นส่งนายแค่นี้น่ะ คนดี ชั้นจะอยู่ข้างนายเสมอน่ะฮันกยอง " คิม ฮีชอลที่ภายนอกดูแข็งแกร่ง บัดนี้กลายเป็นคนอ่อนไหว เปราะบางเหลือเกิน

"ชั้นจะรอเห็นหน้านายน่ะ "

...............เวลาการผ่าตัดผ่านไป 2 ชั่วโมง....................

"คุณ ฮันกยองครับ คุณมีญาติที่นี่หรือป่าวครับ " คุณหมอถาม
"เอ่อ....ผม.....มะ...."
"มีค่ะ ชั้นเอง หวงอี้ค่ะ เป็นญาติของเค้า " เสียงใสพูดแทรกขึ้น เสียงที่คุ้นหูหานเกิง สาวจีนที่บินมาหาเค้า
"ครับ เชิญคุณทางนี้เลยครับ " คุณหมอเชิญหญิงสาวไปคุยด้านนอกห้องพักฝืน
"พี่หานเกิงค่ะ เด๋วชั้นมาน่ะ "
"ครับ " หานเกิงตอบ
หวงอี๊มาหาผมจริงๆ ผมดีใจจังเลย นี่เป็นโอกาสที่ผมจะได้เห็นหน้าเธออีกครั้ง "หวงอี้ "

..........วันแรกแห่งการมองเห็น.........

"หมอจะเปิดตาคุณแล้วน่ะครับ คุณอาจมีอาการพล่าเบลอในระยะแรกไปบ้างน่ะครับ "
"ครับ " ดูฮันกยองจะตื่นเต้นเป็นพิเศษ "เอ่อ คุณหมอครับเพื่อนผมที่ชื่อ ฮีชอล เค้ามาหรือยังครับ "
"อ่อ....อืม...ผมไม่เห็นน่ะครับ " คุณหมอตอบ
"ครับ ผมอยากเห็นหน้าเค้าเป็นคนแรกจัง แต่ไม่เป็นไรครับเปิดตาผมเถอะ"
"อืม ค่อยๆกระพริบตาน่ะครับ "
"..............................................." ร่างสูงกำลังปรับโฟกัสสายตา ที่ตลอดสี่เดือนที่ผ่านมาที่เค้าอยู่ในความมืดมีเพียง ฮีชอลเป็นแสงสว่างให้เท่านั้น


"พี่หานเกิงค่ะ เห็นชั้นมั้ยค่ะ " ร่างเล็กของสาวสดใสอยู่เบื้องหน้า "ตอบเร็วๆสิค่ะ ชั้นลุ้นจะแย่"
"พี่เห็นแล้ว พี่เห็วแล้วหวงอี้ พี่ดีใจที่สุดเลย " ร่างสูงตรงไปกอดคนตัวเล็กข้างหน้า "เรากลับไปแต่งงานที่จีนกันน่ะค่ะ ชั้นรอพี่มานานแล้วพี่หานเกิง"
ร่างสูงได้ยินถึงกับชะงัก
"คุณ ฮันกยอง ครับ นี่คือสิ่งที่เพื่อนคุณฝากผมไว้ " หมอส่งกระดาษสีขาวที่พับเอาไว้ในซองให้ ฮันกยอง
"ขอบคุณครับ"

ไงฮันกยองวันนี้นายคงเห็นตัวอักษรที่ชั้นเขียนแล้ว ชั้นดีใจกับนายด้วยจริงๆน่ะ
ชั้นมีหลายสิ่งหลายอย่างที่ไม่เคยบอกกับนายตรงๆ ว่า ชั้น ...กลัว... หากนายจะเห็นหน้าชั้น แล้วนายรังเกียจชั้นขึ้นมา
ถ้ามันเป็นแบบนั้น ชั้นก็ไม่รู้จะอยู่ต่อไปได้ยังไง ชั้นเหงามากก่อนที่ชั้นได้พบกับนาย แต่ตั้งแต่มีนายเข้ามาชีวิตชั้นมันมีความหมาย
ขอบใจนายมากน่ะ ฮันกยอง ชั้นรักนาย เสมอ และ ตลอดไปน่ะ

"ฮีชอล นะ นายหายไปไหน ? " ร่างสูงถึงกับน้ำตาล้นเอ่อ
"พี่หานเกิงค่ะ พี่ยังต้องกายภาพบำบัดปรับจอประสาทตาอีก สามวัน แล้วเราจะกลับจีนกันนะ " หวงอี้เอ่ย
"เธอกลับไปนอนโรงแรมเถอะ พี่อยากอยู่พักสายตาซักพัก " หานเกิงพูดจบ พลางพลิกตัวหันหลังให้ร่างหญิงสาว

.............................................................................................

"ฮีชอล นายพร้อมจะเจอเค้าแล้วหรอ " คุณหมอตัวสูงใหญ่ที่ยืนอยู่กับฮีชอล ใช่แล้วละ หมอซีวอนคนที่ผ่าตัดให้ฮันกยอง
"อืม...แต่ชั้นกลัวจริงๆน่ะ ซีวอน " ร่างเล็กพูดทั้งน้ำตา
"เอาน่า เข้าไปกันเถอะ "

"ฮะ.....ฮันกยอง" เสียงเล็กพูดเรียกคนที่นอนหันหลังอยู่
"ฮีชอล นายหรอ ?? เอ๋!!!!!!!!!!! " เค้าละเมอแล้วก็สะดุ้งขึ้นสุดตัว
"อืม ชั้นเอง "
"ทำไม.....ตานาย....ถึงเป็นแบบนี้ละ " ฮันกยองนิ่งอึ้งเมื่อเห็นภาพ คนที่ขาว สูง สวยปากเรียว เพียงแต่ตา ตาเธอบอด
"ชั้นดีใจกับนายด้วยน่ะ ฮันกยองที่ได้กลับมองเห็นอีกครั้ง ชั้นไม่รู้จะพูดยังไงเหมือนกัน นายดีใจมั้ยที่เห็นหน้าชั้น " ฮีชอลอดทนกลั้นน้ำไม่ไหว
"ฮีชอล ทำไมนายตาบอด ชั้นไม่เข้าใจ "
"เอาเถอะพรุ่งนี้ค่อยคุยกันน่ะ ชั้นต้องไปพักผ่อนแล้ว " ฮีชอลพูดจบก็ถูซีวอนพาตัวออกไปจากห้องผู้ป่วยของฮันกยอง

"ซีวอน สีหน้าเค้าเป็นยังไง ยินดีหรือป่าวที่เห็นหน้าชั้น บอกชั้นสิซีวอน บอกมาน่ะ ชั้นอยากรู้เท่าที่ฟังจากน้ำเสียงมันเหมือนไม่น่ายินดีเลย "
ฮีชอลซักไซ้ไถ่ความจะเพื่อน"ชั้นว่านายพักผ่อนเถอะ ฮีชอล " ซีวอนพาเพื่อมาถึงห้องก็ออกไปทันที
"ฮันกยอง นายคงรับไม่ได้สิน่ะที่ชั้นตาบอด ฮือๆ " ฮีชอลร้องไห้ ซ้ำแล้วซ้ำอีก


เช้าวันใหม่ แล้วก็เป็นวันสุดท้าย ณ ที่โรงพยาบาลนี้


"ฮีชอลไปหาฮันกยองกันเถอะ วันนี้เค้าก็ออกโรงพยาบาลพร้อมนายน่ะ " ซีวอนเอ่ยชวนเพื่อน

"อืม ไปสิ " ร่างเล็กค่อยๆเดินไปเถอะห้องฮันกยอง แต่สิ่งที่ได้ยินนั้นมันเสียงผู้หญิง กับ ฮันกยองกำลังหัวเราะต่อกระสิกกัน

"เข้าไปกันเถอะ " ซีวอนค่อยๆเปิดประตูออกมา ภาพที่เห็นคืน หานเกิงกับหญิงสาวคนหนึ่งที่โอบดอกกันอย่างสุขสำราญ


"ฮีชอล !! " ร่างสูงผงะออกจากหญิงสาวแล้วส่งสัญญาณว่าให้คนที่ไม่เกี่ยวข้องออกไป

"ฮันกยอง นายอยู่กับใครหรอ " ฮีชอลถาม

"หวงอี้ คู่หมั้นชั้นเอง " ร่างสูงตอบด้วยน้ำเสียงห้วนๆ

"คู่หมั้น หรอ..... " ฮีชอลนิ่งอึ้ง

"ฮีชอล ชั้นจะกลับจีนวันนี้ไปแต่งงานกับหวงอี้ ชั้นขอบใจนายมากที่ดูแลชั้นมาตลอด ขอบใจจริงๆ " ร่างสูงพูดเหมือนไม่เคยมีความผูกพันใดใดกับร่างเล็กที่นั่งอยู่


ฮีชอลได้ยินดั่งนั้นก็ค่อยปล่อยให้น้ำตารินไหลอาบสองแก้มนวล ภาพเก่าระหว่างเค้าสองคน การเจอกันครั้งแรก คำพูดที่เคยสัญญากันไว้ บัดนี้มันได้สูญสลายไปหมดแล้ว
คำพูดที่เคยบอกว่าจะอยู่เคียงข้างกันตลอดไป คำพูดที่จะอยู่กับชั้นไม่ว่าชั้นจะเป็นยังไง มันคืออะไร คนที่ดีสำหรับนายคือเค้าใช่มั้ย ไม่ใช่ ชั้น
น้ำตา คงบ่งบอกได้ว่า ตัวเล็กเศร้าแค่ไหน หากเป็นเค้าที่สำคัญชั้นคงไม่อาจรั้งนายไว้ได้

"ชั้นไปน่ะ ฮีชอล ขอบใจนายจริงๆ" ร่างสูงหยิบสัมภาระ ยื่นมือไปเปิดประตู

"ฮันกยอง ชั้นขอให้นายโชคดีน่ะ ชั้นฝากดูแลดวงตาของชั้นด้วย เดินทางดีๆละ "

คนตัวเล็กทรุดตัวลงกับพื้นปล่อยโฮออกมา ความเสียใจ ความรัก ความทุ่มเท ที่ผ่านมาคือความว่างเปล่า
ชั้นมันโง่ใช่มั้ยที่ยอมเสียกระจกตาให้เค้า ยอมให้เพื่อนทำผิดจรรยาบรรณเพื่อจะให้เค้าเห็นหน้า แล้วสุดท้ายเค้าก็ทิ้งไป
คำพูดว่า รัก คงไม่อาจดึงรั้งคนคนนั้นไว้ได้ ความผูกพันที่ไม่เคยมีความหมาย ความเสียสละที่ไร้ค่า จากคนโง่ๆอย่างผม คิม ฮีชอล

และนี้ละครับ พรหมลิขิตที่พระเจ้าได้สร้างมาให้ผมได้ พบเจอกับเค้าคนนั้น
ได้ผูกพัน ได้ใส่ใจ ได้รัก ได้เฝ้าทะนุถนอม ได้เสียสละ
แล้วพระเจ้าก็พรากเค้าไปจากผมไปตลอดกาล............


แล้วคุณคิดว่าผมจะยังคงนับถือพระเจ้าอยู่มั้ย ชีวิตต่อไปข้างหน้าบนหนทางมืดดับของผม คงจบลงด้วย ความว่างเปล่า
ครับ...บัดนี้ผมได้ล่องลอยมองเค้าอยู่บนฟากฟ้า ถ้าหากคุณอยากเห็นผมละก็ ยามที่ท้องฟ้ามืดลง มองผมที่ดวงดาวริบหลี่
แล้วหากคืนไหนฝนตกนั้นแหละครับ คือน้ำตาผม ที่โปรปรายลงมา

ฮันกยอง ชั้นจะจ้องมองนายอยู่บนนี้ ชั้นเคยพูดกับนายหากไม่มีนายชั้นเองก็คงอยู่ไม่ได้ ดูแลดวงตาของชั้นไว้น่ะ อย่างน้อยชั้นก็จะเห็นทุกๆอย่างที่นายเห็น


"ชั้น รัก นาย ฮันกยอง "


THE END



ฮร่าๆ จบแล้วน่ะ รู้สึกยังไงกันบ้างอะ วิจารณ์ได้เต็มที่เลยน่ะ

หวังว่าคงจะสนุกกับฟิคเรื่องนี้(มั้ง)

ขอบคุณที่ติดตาม

ฮันแมร่งงงงงงงงงง

ไม่มีเยื่อใยเลย

ตาฮันบ้าาาา


ฮึ่ม!!!!!!

สักวันเดี๋ยว หวงอี้ ก้อทิ้งแก

โดนแน่ !!!!!!

สงสารฮีชอลเว้ยยยยยย

เจ้คะ อ้อมอกหนูยังว่าง คุณหมอชอยก๊ะได้ค่ะ - -*

ถ้าเจ้ไมบังคับให้อ่าน หนูไม่อ่านจริงๆนะเนี่ย ทำใจเป็นชั่วโมง TT

โอ๋ยยยยยยยยย

ทำร้ายจิตใจอย่างแรงอ่ะ

เจ๊ตาบอดไม่พอ

ป๋ายังมาทิ้งอีกอ่ะ

อ่านไปน้ำตาไหลไป

บิงงงงงงงงงง

ไม่น่าให้อ่านเลยยยยยย

ทำใจไม่ได้ T________________T